New Orleans

New Orleans is een heel indrukwekkende stad. Ik ben er uiteindelijk niet heel erg lang geweest (op maandag eind van de dag aangekomen, en woensdag weer weggegaan), maar heb toch wel een hele hoop gezien. Dinsdag ben ik met de auto vanaf mijn motel naar het French Quarter gereden; en heb daar de auto geparkeerd. Dat ging heel makkelijk; al was het onderweg wel even erg vervelend toen er een enorme tropische bui langstrok. Ik hoorde een paar tikken op het dak van m’n auto, en toen dacht ik van: wat is dat toch? Toen barstte de boel los, en konden de ruitenwissers het op de snelste stand niet meer bijbenen; en echt hele grote druppels waren het. De bui was gelukkig ook vrij snel weer over. Maar de toon was gezet. Ik had al gezien in allemaal folders dat er diverse tour-organisaties waren die met een bus door heel New Orleans heenreden, om te vertellen wat er daar allemaal te doen en te zien is. Gezien de redelijk beperkte tijd die ik ingeplanned had, vond ik dat wel een slim idee om te doen. Dus ik op zoek naar zo’n tour-ding, en vond ik er al vrij snel eentje. Daar kon ik een tour van 3 uur kopen die door alle relevante gebieden zou reizen; dus het French Quarter, de achterliggende creoolse wijken; stukken van Katrina-verwoestingen, en de amerikaanse wijken; met name genoemd naar de verschillende aanwezige bouwstijlen. De Franse (of eigenlijk Spaanse, veel is gebouwd tijdens de Spaande periode van de stad) en creoolse gebouwen hebben een duidelijk andere bouwstijl dan de Amerikaanse huizen. Totdat de tour begon heb ik nog wat rondgestruind langs de Mississippi en winkeltjes en een markt aldaar. Ook loopt er daar een oude tram langs; met historisch verantwoorde trammetjes. Enige wat ik vreemd vond was dat er 3 rails lagen, in plaats van 2. En de tram gebruikte duidelijk maar 2 van de 3 stuks. Waarom dat was, bleek al vrij snel daarna: er kwam een -hele- -lange- goederentrein langstoeteren. Dat duurt wel een paar minuten voordat het ding voorbij was. Reken maar: 4 locomotieven voorop; en een stuk of 60 a 70 wagons daarachteraan. Dat doen we in Nederland niet… Ook viel op dat er gewoon allemaal chemisch gevaarlijke spullen vervoerd werden, als de opschriften op de wagons klopten. En dat rijdt dan dwars door de binnenstad heen, haha.

Maar goed, de tour dus. Die begon op Basin Street, waar de Jazz vroeger ontstaan is, en Louis Armstrong in de clubs speelde. Daar is niets meer van te zien, helaas, op een standbeeld na. En dan komen ook al snel de St. Louis Cemetaries naar boven; waar er 3 van zijn. In ‘nummer 1’ ligt bijvoorbeeld Marie Laveau begraven; de bekende voodoo-priesteres. Van daaruit ging het door het French Quarter, via de St. Louis Cathedral (daar ben ik later nog even naar binnen gegaan, en deze kerk doet inderdaad bijzonder Frans aan, erg mooi) en het huis van Bratt & Angelina. Het is een mooi gebied; erg veel versierde balkons; oud, netjes, etcetera. Kortom, het is daar goed toeven. Toen over een de oudste dijk van New Orleans, waar nu de ‘Esplanada Avenue’ overheen loopt naar het noordwesten gereden. Allemaal hele grote huizen, erg mooi allemaal. Overal bomen, ‘live oaktree’s’ en palmbomen, al dan niet voorzien van grote hoeveelheden spanish moss, wat het geheel een erg mooi iets maakt. Bij St. Louis Cemetary no 3 zijn we gestopt om er even uit te gaan, en daar te kijken naar de pracht en praal die daar te zien is. Alle graven hier zijn bovengronds; dat is in de Spaanse tijd begonnen, toen ze tegen problemen aanliepen van wegdrijvende graven; met de hoge grondwaterstand. De Spanjaarden
riepen toen dat ze dan toch gewoon boven de grond konden begraven, net zoals zij in Spanje deden? En aldus geschiedde. Dat heeft ervoor gezorgd dat het heel erg op Pere Lachaise in Parijs lijkt. Er zijn ook meerdere soorten graven; van ‘simpele’ muurgraven tot en met complete tombes voor ordes van priesters en wat dies meer zij. Er zijn enorme wachtlijsten om hier begraven te kunnen worden; en je moet sowieso zo’n tombe kopen, en verplicht onderhouden. Dat kost minimaal 20.000 dollar om te beginnen. Natuurlijk komt het voor dat een familietak uitsterft, en dan kan een tombe dus overgekocht worden door een andere familie; maar uiteraard betekent dat niet dat de bestaande overschotten zomaar verdwijnen; die moet je intact laten. Overigens gaat het ontbinden ontzettend snel; denk maar aan de hoge luchtvochtigheid; de hoge zomerse temperaturen, en het feit dat zo’n kist in een soort oven ligt. Dan heb je niet veel tijd nodig om te verdwijnen. Na dit indrukwekkende bezoek zijn we doorgereden naar het City Park; best aardig. Dat is voor 90% ongeveer alweer helemaal hersteld na Katrina, maar nog niet helemaal, dus. Dat betekent dat er nog bouwketen rondzwerven, en sommige stukken nog afgezet zijn.

Toen zijn we in een gebied terechtgekomen dat tegen Lake Pontchartrain aanligt, en dientengevolge nogal stevig getroffen is door de overstromingen. Het water heeft hier behoorlijk hoog gestaan; de begane grond van iets verhoogde huizen is vrijwel volledig overstroomd geweest; zeker meer dan 2 meter in ieder geval. Het was een wijk waar de huizen allemaal duurder waren dan 300.000 dollar; en vaak ook veel duurder. Een behoorlijk rijke wijk dus; en als je dan ziet wat er nu van over is.. de helft van de huizen is nog steeds niet bewoond; en heeft dus nog dichtgetimmerde ramen, beginnen helemaal te verschilferen en in te storten, en zien er behoorlijk slecht uit. Het contrast met de andere huizen, die alweer helemaal opgeknapt zijn,
is enorm. Die zien er weer piekfijn uit, namelijk. Ook zie je dat sommige huizen weer hersteld worden. Wat er dan moet gebeuren is dat -alles- eruitmoet; meubels, vloerbedekking, tot en met alle elektrische bedradingen enzo aan toe. Dan moet het huis een paar maanden staan luchten, om al het vocht dat er nog in zit kwijt te raken. Als dat klaar is, dan kan de boel weer helemaal verder ingericht en opgebouwd worden. Vaak zie je ook dat een huis volledig gesloopt wordt; en dat er dan een nieuw huis neergezet wordt. Dat zijn dan meestal huizen op palen (jazeker), zodat ze bij een nieuwe overstroming niet onder water terechtkomen. Onder het huis kun je dan typisch je auto parkeren, en meer van zulks. Omdat de gebieden allemaal niet als ‘flooding area’ aangemerkt waren (er waren toch dijken?), hoefde je voor een hypotheek op een huis geen flooding insurance te hebben, en dat betekent dus dat maar een zeer beperkt aantal mensen dat ook daadwerkelijk had. En dan ben je je boeltje dus gewoon helemaal kwijt, en kun je niets meer, omdat je huis verwoest is, de verzekering niet uitkeert (want dat was niet verzekerd), en wat moet je dan? Een van de belangrijkste redenen dat het inwoneraantal van New Orleans na Katrina bijna gehalveerd is. Er zijn nog veel huizen waar nog geen besluit over genomen is, en dat levert ook wel macabere plaatjes op. Zo zijn in de dagen na Katrina allerlei hulptroepen alle wijken doorgegaan om te zoeken naar slachtoffers, en bij elk huis is dus aangegeven op de deur/stoep/zoiets welke ploeg daar geweest is, hoeveel mensen ze daar gevonden hebben, en op welke datum. Heel indrukwekkend. We zijn helemaal doorgereden naar het meer, en als je dan ziet hoe de dijken er daar uitzien, dan heb ik toch duidelijk meer vertrouwen in de polderdijken zoals wij die in Nederland hebben liggen; met de grote stevige basaltblokken, ladingen klei, etcetera. Een van de grootste doorbraken was in een afwateringskanaal (waarvan de pompen niet werkten….met alle gevolgen van dien), en de dijk die daar het water tegen moest houden is helemaal idioot. Een omgekeerde betonnen T, wat grond ertegenaan, en dat is het. Dat moet dan een hoop water tegenhouden…en dat lukte dus niet. Die afwateringskanalen hebben een beetje een vergelijkbare functies als bijvoorbeeld de ringvaarten rondom de oude droogmakerijen; het water hierin staat ook beduidend hoger dan het omliggende land. De dag dat ik deze tour deed was het dus ook vrij regenachtig, je zag dat overal op het gras de plassen gewoon bleven liggen. Erg verzadigde grond dus. Het lek was nu natuurlijk gedicht, maar het blijkt nog steeds door te sijpelen. De lokale bevolking heeft dan ook bijzonder weinig vertrouwen in het corps engineers dat hiervoor verantwoordelijk is. Ook zijn die nu aan het proberen om de huizen langs de dijk op te kopen allemaal; wat weer grote protesten tot gevolg heeft. Verder zijn er indrukwekkende hoeveelheden geld verdwenen, die eigenlijk naar het onderhoud van die dijken zou moeten gaan. Waar dat gebleven is, is nog steeds niet bekend.

Daarvandaan via de nieuwe Superdome naar het oude American Quarter (zo noem ik het maar even) gereden; waar de oude zuidelijke architectuur hoogtij viert. Ook weer een hoop voorbeelden van erg mooie gebouwen; en ook hier inmiddels alle Katrina-verwoestingen keurig weggepoetst. Het is heel raar, je voelt je toch een beetje een ramptoerist als je zo’n tour doet, maar de tourguide wist het wel heel mooi te verwoorden: het is heel belangrijk juist dat er nu mensen naar New Orleans komen, om weer te helpen om een beetje leven (en geld!) in de brouwerij te brengen aldaar.

Na de tour weer afgezet in het French Quarter, alwaar ik nog wat verder rondgewandeld heb, weer lekker gegeten, en toen was ik wel weer even verzadigd wat betreft indrukken, dus ben ik weer op zoek gegaan naar mijn auto en motel.

Wat overigens verder nog wel heel erg opvalt aan New Orleans, is dat het duidelijk ook een grote havenstad is. Langs de rivier is veel industrie gevestigd; je hebt er grote rangeertereinnen, vele wegen, bruggen, raffinaderijen, noem allemaal maar op. Er gebeurt heel veel.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *