Het is wat rustigjes geweest op dit blog, omdat ik eigenlijk niet zoveel te melden had. Nouja, ik kan jullie wel vermoeien met alle keukenbeslommeringen, maar dat is gewoon niet leuk :-)

Wat wel leuk is, is een korte review en tevens introductie van alles waar ik de afgelopen tijd naar toe geweest ben. Stiekem is het toch best wel weer een aardige hoeveelheid concerten, maar ze waren allen bijzonder de moeite waard!

Ik begin met zaterdag 25 april; in Ekko, Utrecht. Daar traden 2 bands op, met beiden bekenden! Het voorprogramma (of beter gezegd: deel 1 van de avond, want zoveel eer verdienen ze zeker) was de band Good Dog Happy Man, met op zang ex-Boudisque collega Sander Klein. Ik wist al heul erg lang dat ze muziek maakten, ook dat de 2e geworden zijn in de grote prijs van Nederland, maar nog nooit was het er van gekomen om ze eens te zien. Gelukkig kwam daar deze avond verandering in! De band heeft me echt heel blij verrast met hun geluid; om direct maar de net vers uitgebrachte CD aan te schaffen. Hoe klinkt het allemaal? Nou, kijk hier voor een preview:

Dan deel 2 van diezelfde mooie avond: de Dead Guitars. De band met zanger Carlo van Putten (-de- Carlo van Putten :-)) (ook: White Rose Transmission, The Convent), een dierbare vriend. Ze zijn in staat om je bij de strot te grijpen, mee te slepen in emotie, en ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven, je moet er gewoon heengaan. Do it! Deze avond was helemaal speciaal, omdat er ook filmopnames gemaakt werden van Watercolours (http://www.last.fm/music/Dead+Guitars/_/Watercolours), een nummer dat Carlo schreef op de dag dat collega Renato overleed. Dat geeft het geheel toch een heel bijzondere extra lading. Hoe ziet zo’n optreden er live uit? Nou, zo:

Op 12 mei was het wederom raak voor een concert. Ik zou eerst eerder naar Eli ‘Paperboy’ Reed toegaan (zie hieronder voor een filmpje), maar omdat de NS niet meewerkten heb ik dat optreden nooit gehaald. Tivoli was zo goed om mij vervolgens op de gastenlijst te willen zetten voor een ander optreden, en toen was het experiment al snel bij Richard Swift geland. Dat klonk potentieel interessant, maar ik was niet laaiend enthousiast. Ik heb me zeker vermaakt, maar het is niet zo dat ik echt stond te stuiteren van blijdschap over wat ik nou toch weer had ontdekt. Enfin, oordeel zelf over deze artiesten:

Eli ‘Paperboy’ Reed:
(let op z’n kapsel dat normaal wat gladder is, en z’n enorme strot; ik heb in de omschrijving van Tivoli (die ik niet meer kan terugvinden) mooie kwoots gelezen over dat-ie op een of andere manier een enorme neger in zich moet hebben huizen, omdat je anders nooit z’n stemgeluid kunt creeeren). Uiteraard een clipje opgenomen op een legendarische plek, waar ik ook heb mogen staan afgelopen oktober..:

Richard Swift:

De dag daarna was het meteen alweer raak, het kon niet op. PJ Harvey samen met John Parish in de grote (uitverkochte) zaal van Paradiso. Het was proppen, warm, maar wat een waar genot. Het voelde ondanks de volheid toch erg intiem aan. Aanschouw hier de openingstrack, maar schroom niet om verder te zoeken op youtube, er staan vele video’s van dit concert online:

De 22e mei volgde vervolgens Sophia in de grote zaal Paradiso. De band mocht daar optreden omdat ze met z’n 10en (!) waren, maar het aantal bezoekers rechtvaardigde eerder de kleine zaal. Sophia heb ik al vele malen gezien, maar de echte bite ontbrak voor mijn gevoel een beetje. De man is nu eenmaal op z’n best als-ie flink in de shit zit, en het gaat de laatste tijd wat dat betreft een tikje te goed… (al gun ik ‘m uiteraard het allerbeste!). Maar goed, ook daar is iemand met een cameraatje geweest, kijk maar mee!

De maandag daarop was het natuurlijk alweer de hoogste tijd om naar een concert te gaan (ahum), in dig geval de Cranes. Echt zo’n band die al jaren op m’n vizier staat, maar waar ik nooit echt wat mee gedaan had, en nu dus duidelijk ontdekt heb (een tikje laat, maar beter laat dan nooit). Oordeel zelf hoe het klonk:

En de afsluiter in het ruitje zijn dan alweer…jawel: de Dead Guitars. Dit keer in de Underground in Keulen, een bijzonder sfeervolle Biergarten / concertzaal. Zoiets zul je in Nederland met al z’n betutteling en regeltjes helaas niet meer aantreffen, en wederom hier erg genoten! Helaas waren ze hier het voorprogram, en konden ze maar 45 minuten spelen, maar het waren weer 45 mooie intense minuten.

Vrijdag naar Roosbeef in Paradiso, maar nu toch maar eens een blog over al dit moois, omdat Dixiechick er zo om vroeg :-)