Hallo allemaal,

Inmiddels ben ik alweer thuis, na een veel te korte, maar wel erg fijne reis. In de vorige episode heb ik verteld wat ik tot en met vrijdagavond allemaal uitgespookt heb daar, en nu ga ik verder waar ik gebleven was: de zaterdag. Zaterdag was een lekkere luierdag, waarin ik veel gelezen heb, en we ook boodschappen zijn gaan doen. Dat is sowieso al een interessante uitdaging, want een winkelcentrum as such, dat bestaat gewoon niet. Je hebt langs de grote doorgaande wegen (die allemaal 5-baans zijn: 2 per rijrichtingen, en in het midden iets dat de ‘suicide-lane’ genoemd wordt; wel erg handig. Als je bijvoorbeeld een oprit links in wilt gaan, stuur je die suicide-lane op; en wacht je totdat het tegemoetkomende verkeer ruimte bied om over te steken. Achteropkomend verkeer kan dan gewoon doorstromen. Maar: als iemand vanaf de andere kant hetzelfde plan heeft, kun je wel eens raar tegenover elkaar komen te staan, hence ‘suicide-lane’) allemaal stripmalls (nee, dat heeft niets te maken met stripclubs of stripboeken), eigenlijk een rij (strip) aan winkels (mall) met daarvoor een grote parkeerplaats. En die stripmalls verspreiden zich gewoon over het hele stadje, zonder dat er een vorm van coordinatie is. Ketens hebben vaak eigen gebouwtjes (denk aan alle fastfood-ketes, Starbucks, etcetera). En als je de husband-dear van Dixiechick achter het stuur zet, dan zie je ook allerlei binnendoor-achterlangs-weggetjes. Leuk om te zien. We zijn naar diverse winkels geweest, op zoek naar boeken (de lokale Books-of-Million heeft z’n zaakjes niet zo best meer op orde, er stonden -veel- muziekgerelateerde boeken, maar de sortering was bar en boos te noemen, geen enkel categorie-bannertje klopte meer), klassieke posterlijstjes (zonder rand, zijn daar dus niet te krijgen! Ondanks dat je dus naar vele winkels gaat), de Starbucks (verslavingen zijn er om bevredigd te worden), en uiteindelijk zijn we geeindigd bij de lokale fietswinkel (ja! er is er een!) om even te chitchatten. Daar stonden dan meteen wel een hoop mooie juweeltjes, zowel op mountainbike als op racefietsvlak. Gewone normale wegfietsen heb ik dan eigenlijk niet gezien. En uiteraard een foto van Lance Armstrong en zijn ‘huismerk’ Trek was prima vertegenwoordigd. De eigenaar heeft me ook nog even laten voelen hoe licht het duurste model dat er was (van hemzelf…:-)) woog, en dat is echt nog minder dan een kilo. Allemaal carbonfiber, erg cool. Verder bleek de eigenaar een Vietnam-veteraan; die vroeger op de Ho-Chi-Minh-trail gevlogen heeft, in een omgebouwd vrachtvliegtuig (C-130 iirc) met flink wat vuurkracht aan boord. Dat waren boeiende verhalen die-ie vertelde; ook wordt meteen duidelijk dat oorlog niet iets is om mee te spotten. Plekken waar mortiergranaten inslaan zijn volstrekt willekeurig, de risico’s zijn krankzinnig. Hij vertelde ook nog dat-ie anoniem in het Guinness Book of Records staat omdat ze met zo’n vliegtuig het als eerste voor elkaar hebben gekregen om een helicopter uit de lucht te krijgen. Met grof geweld, is de korte samenvatting :)
‘s Avonds zijn we uit eten geweest bij een Indiaas restaurant, die gek genoeg ook ‘Griekse specialiteiten’ op het menu had staan. Een combinatie die ik niet verwacht had. Maar het eten was klassiek Indiaas, dus -erg- lekker. We waren lekker op tijd (want vroeg op en vroeg slapen, in verband met de middernachtelijke werktijden van Dr. D en husband-dear), maar daardoor hebben we wel de regelmatig aanwezige buikdanseres gemist. Nouja, je kan niet alles hebben. En uiteraard mag je de restanten meenemen in een doggy-bag (dat werd de lunch de volgende dag) en blijf ik ontzettend groot fan van het free-refill-concept. Dat betekent concreet dat je continu bijgevuld wordt; en bij het weggaan mag je zelfs nog, als je wilt, een beker mee naar huis nemen. En dat omgerekend voor EUR 1,40 ofzo. Daar kunnen ze hier nog wat van leren! Daarna weer lekker wat gelezen en TV gekeken. En laat ik de fantastische martini’s niet vergeten!

Zondag was het ook weer zo’n lekkere luier-dag, waarbij de lieve honden inmiddels geleerd hadden me niet elke keer als een volslagen idioot te begroeten en tegen me op te springen, maar gewoon rustig aan m’n voeten (met name Zoe) of op m’n voeten te gaan liggen. Aandacht was nog steeds gewenst, maar werd niet meer zo heftig opgeeist als eerder nog wel af en toe gebeurde :)
Buiten was het ‘s ochtends en begin van de middag echt erg koud (en het had de nacht van vrijdag op zaterdag ook nog eens hard gewaaid, de grill was helemaal omgegaan, en dat gebeurt niet snel!), maar midden op de middag was het alweer zo opgewarmd dat we lekker buiten konden zitten. Dat was wel even fijn na alle sneeuw- en gladheidsidiotie hier…
We gingen op tijd eten, omdat we voor 6-en in de Airforce Chapel aanwezig wilden zijn. Maar het eten was weer erg lekker; goed gegrillde steaks. Toch wel leuk, in januari (dat was het nog net) dingen op de barbeque leggen… en dat dan combineren met salade en gepofte ‘sweet potatoes’ (die zijn oranje!) wordt een erg lekker maal.
De kerkdienst was erg hartverwarmend. Iedereen heet je van harte welkom, is oprecht geinteresseerd, en zelfs mensen die je van 2 jaar geleden herkennen. Zo’n kerkdienst (of beter: specifiek deze) is totaal niet te vergelijken met wat je hier in Nederland aan kerkdiensten aantreft. Niks geen moeilijke gewaden of andere zaken, iedereen mag gewoon in z’n normale kloffie komen (of uniform indien gewenst, het blijft een militaire basis), en dat doen de chaplains natuurlijk net zo hard. Het begint met het zingen van een aantal gospel-liederen, begeleid door drums, piano enzo. Uiteraard is er ook een collecte, en wordt er een inventarisatierondje gemaakt van alle fijne en minder fijne dingen waar mensen speciale aandacht voor willen vragen tijdens een groot gebed. Ik was op dat moment alweer heel erg emotioneel vanwege het verdriet omtrent de dood van Grol, en heb daar niet speciaal aandacht voor gevraagd (wie ben ik ook, om dat te vragen, en ik durfde eerlijk gezegd ook niet echt) maar de man die het gebed ‘deed’, ‘leidde’ of hoe je dat het beste zegt, was wel heel duidelijk in dat er nog veel meer was waar mensen verdriet en pijn om hadden, maar die niet de durf hadden om dat te zeggen, en daar voelde ik me erg door geraakt en aangesproken. Dat was heel erg fijn. Vervolgens was het ‘thema’ van de avond een verhaal van de chaplain uit het boek van Esther, waarbij het statement duidelijk is: sta je voor een belangrijke keuze in je leven, denk dan goed na over de weg die je moet bewandelen. Meteen ook de grote kracht van deze service, want heel vaak wordt er (in dit specifieke voorbeeld iets minder, omdat de ‘normale’ chaplain er helaas niet was, en er een ander de taken waarnam) heel concreet gerelateerd aan voorbeelden die je in je dagelijks leven tegenkomt. En dat spreekt mij aan, op die manier wordt het geloof opeens een heel praktisch handvat om je te leiden in je dagelijkse beslommeringen. En niets is menselijker dan dat :)
Het einde was minder leuk, omdat toen duidelijk werd dat er de komende maanden een groot personeelstekort gaat ontstaan (diverse chaplains worden uitgestuurd naar oorden over de hele wereld), en omdat deze specifieke service niet zoveel bezoekers telt (25 tot 35), is dat helaas een kandidaat om te verdwijnen. En dat voelt heel erg naar (ondanks dat ik er nog maar 2x geweest ben, de vorige keer was dus in 2007), omdat dit juist een groep met name jonge mensen is, die daarbuiten ook ontzettend veel doen voor de groep. Ik hoop heel erg dat er een oplossing gaat komen voor dit probleem, want dit mag in deze vorm eigenlijk gewoon niet verdwijnen.
Eenmaal thuis was het vrij snel gaan slapen, want rond 4-en gaat de eerste wekker alweer af…

Maandag ben ik taxichauffeur geweest voor Dr. Dixiechick, die daardoor een relaxte reis naar d’r werk had. Eenmaal daar heb ik me verwonderd over de waan van de dag aldaar, wat een drukte! Ik heb verder lekker zitten lezen, en tussen de middag ging er nog een mooi stuk steak de magnetron in, een waar genot als lunch! Daarna weer de anderhalf uur naar huis gereden, en daar stond het eten al klaar, heerlijke salm en tilapia (toch?) uit de oven, gecombineerd met allerlei andere lekkere dingen. Heerlijk. Toe wederom een overheerlijke martini, die hadden we verdiend vonden we. Dinsdagochtendvroeg was het helaas alweer tijd voor afscheidnemen, dat vond ik eigenlijk veel te vroeg. Maar ja, het vliegtuig wacht niet… omdat ik wel de hele dag de tijd heb besloot ik nadat ik m’n spulletjes op m’n gemak bij elkaar had gepakt naar Macon te gaan. Daar is de Georgia Music Hall of Fame, en die is zeer de moeite van het bezoeken waard! Ik wist niet dat er -zo- ontzettend veel belangrijke artiesten uit Georgia komen (of een periode hebben gewoond, als ze er maar muzikaal actief geweest zijn). Denk bijvoorbeeld aan: Ray Charles, Otis Redding, R.E.M., B-52’s, Keith Sweat, Lynyrd Skynyrd, Usher, Allman Brothers Band, Patty Loveless, TLC, Isaac Hayes, Trisha Yearwood, Gram Parsons, Peabo Bryson, Chet Atkins, Curtis Mayfield, “Blind Willie” McTell, Gladys Knight, “Little Richard” Penniman, Dr. Thomas Dorsey, Johnny Mercer, James Brown en Ma Rainey. Ik heb daar met open ogen en oren rondgelopen; het is helemaal ingedeeld naar muzikaal thema, met een compleet Gospel-kerkje om daar een video-documentaire over de gospel te zien, het Gretsch (een drum- en gitaarfabrikant)-theatre voor een groot overall-beeld, en noem maar op. Erg interessant. Uiteindelijk niet eens zo heel groot, maar dan ben je wel 2.5 uur kwijt :-)
Toen wilde ik de rest van Macon eens gaan bekijken, want met name het historic district zou boeiend moeten zijn. Dat viel me wat tegen, en dat gecombineerd met dat ik wel wat wilde lunchen, maar er daar gewoon echt geen gelegenheid daartoe was, ben ik weer teruggelopen naar mijn auto om dan maar een stukje te rijden. Dan kom je vanzelf wel wat tegen, want alle snelweg-exists staan vol met borden die aangeven wat voor ‘food’, ‘lodging’ en ‘gas’ er te krijgen is. En aan het einde van de afrit keurig de melding of je links of rechts moet, en hoe ver ongeveer. Dat is wel wat anders dan die spaarzame wegrestaurants hier :-). Uiteindelijk bij de Subway een lekkere sandwich naar binnengewerkt, en toen langzaam maar weer door richting Atlanta. Ik had ook al bedacht dat ik als ik langer zou blijven in Macon, ik midden in de middagspits terecht zou komen, en dat leek me ook niet heel handig. Dan maar (flink) te vroeg op het vliegveld.
Onderweg ging natuurlijk het benzine-lampje in mijn auto aan.. (ik had heel nog niet getankt), maar om herhalingen van zetten te voorkomen (zo moest ik in 2005 de highway patrol aan laten rukken om een paar druppels benzine in m’n auto te laten slingeren) heb ik er maar even voor 5 dollar benzine in gegooid. Dat is dan bijna 2 gallon, dus zeg 6.8 liter benzine. Dat betekent dus EUR 0,53 per liter. Mooie benzineprijs, toch? :-) Die auto was me trouwens wel een merkwaardig geval: hij had geen centrale deurvergrendeling, geen elektrische ruiten, geen cruisecontrol. Maar wel vele cupholders, en automaat. Dus voor nu prima, maar ik snap waarom het zo goedkoop was :-)
Ik was uiteindelijk halverwege de middag op het vliegveld terug aangekomen, waar het inleveren supersnel gaat, en je dan met de ATL Skytrain (ook zonder bestuurder, het blijft een rare gewaarwording) in no-time in de terminal staat. Daar bagage ingecheckt, en meteen maar door alle securitychecks heengegaan. Dan blijft er een aantal uur wachten over, maar die kwam ik goed door met aapjes kijken, vliegtuigen kijken, boek lezen, enzo. De vlucht terug naar London ging erg soepel, anderhalf uur sneller dan de heenweg! En je kon aan het kaartje zien dat we behoorlijk zuidelijk gevlogen zijn, waarschijnlijk om zoveel mogelijk van de straalstroom mee te pakken. Daardoor waren we ook een half uur te vroeg aangekomen, waar we op een apart plekje geparkeerd werden. Dit was omdat er verderop in het vliegtuig iemand onwel geworden was, en op deze manier kon het ambulancepersoneel er snel bij. Vervolgens moesten we wachten totdat er bussen opgetrommeld waren om ons naar de terminal te brengen, en konden we via zo’n ouderwetse trap het vliegtuig verlaten, de bus in. Daar mag je dan weer door security, en kon ik weer wachten op de volgende overstap, naar Schiphol. Nog even bij de HMV langsgegaan, maar daar hadden ze gewoon bijna geen Cd’s meer! Ongelooflijk. Zelfs bijvoorbeeld de nieuwe Massive Attack hadden ze nog niet. Uiteindelijk wel 2 seizoenen Soprano’s gekocht, die waren -stevig- in de ramsj. De vlucht naar Amsterdam verliep verder voorspoedig, al met al was ik rond 15.45 uur na trein en bus weer thuis.

Hieronder nog wat fotootjes van de afgelopen dagen; het zijn er niet heel veel, maar het geeft een kort beeld. Een aantal is al te zien geweest op Twitter, dus niet voor iedereen even verrassend :-) Herstel, dat kost me op dit moment nog even teveel moeite en tijd. Het is al laat… morgen de foto’s dan, in een nieuwe post!