Woensdag ben ik uit New Orleans vertrokken om weer af te reizen richting het oosten; ik werd immers vrijdag midden in Georgia verwacht. Dat heb ik dan dus ook weer in etappes gedaan. Als eerste werd ik op de landkaart erg getriggered door het grote groene stuk onder New Orleans, waar de Mississippi in feite nog een heel stuk doorloopt in de Golf van Mexico; door zijn eigen historische grondafzettingen heen. Aan het uiteinde splitst de boel op in 3 takken, en daar liep een weg heen. Dus ik dacht: daar moesten we maar eens proberen heen te rijden. De tank volgegooid (ik heb hier prijzen gezien van 2.99 / gallon; het goedkoopste dat ik tegen ben gekomen, al was dit wel bij een tankstation waar je niet vrijwillig zou tanken, althans, ik niet :)), en daar ging ik. De weg was zeker in het begin erg, erg slecht, zodat je alle kanten opstuitert, en de maximum snelheid (55 – 60 – 65 op de verschillende stukken) niet veilig kunt halen. En erger nog: er was eigenlijk helemaal niets boeiends te zien. Een vrij leeg gebied, met af en toe een dorpje met wat trailers, een halve school, en dat was het wel. Ook hier overigens nog steeds orkaan-schade (maar welke, dat is dan een beetje de vraag). Bijvoorbeeld een plek die ooit een tankstation geweest is. Nu staat het ‘dak’ ervan er nog, maar hangt het helemaal scheef. Een volgende windstoot zal het ding er zo vanaf plukken en lanceren, gok ik zo. Toen ik iets dat ‘Fort Jackson’ heette voorbij was, en ik al een tot anderhalf uur aan het rijden was, dacht ik dan ook: er gebeurt hier niets, is niets, en zal ook niets te zien zijn, dus hoeveel zin heeft het om door te rijden: nul. Dus maar weer omgekeerd.

Vervolgens teruggereden, om via de US90 een heel stuk langs de kust te rijden. Die zou ik onderweg in New Orleans zelf tegenkomen, en dan kunnen volgen. Ik was de brug over de Mississippi nog niet over, en kwam ‘m tegen. Om vervolgens een uur lang door allerlei straten van New Orleans te dwalen, de weg kwijtgeraakt. (De bordjes die aangeven welke kant zo’n route opgaat zijn doorgaans pas op de kruising zelf, en als je dan linksafmoet, moet je trucs uithalen om dat te halen bij meerdere rijstroken enzo). Om ‘m terug te vinden, maar bij dezelfde oprit uit te komen als waar ik eerder al was…het was dus een mooi rondje. Toen doorgereden op de I-10, en daar was verderop wederom een afslag naar diezelfde US90; en toen ik die nam, ging het allemaal een stuk beter. Een heel mooi gebied; tussen 2 meren in, met veel swamps, weinig verkeer, enzo. Uiteindelijk ben ik in Moss Point (MS) uitgekomen, alwaar ik overnacht heb.

De volgende dag ben ik van daaruit zo dicht mogelijk langs de kust door Alabama heengereden naar Florida toe; en daar begonnen de stranden echt spierwit te worden, met veel palmbomen, mooi zeegroen water, je kent het beeld wel (of niet, maar dan moet je wachten op m’n foto’s). Bij Panama City Beach ben ik even de auto uitgestapt (eerder waren echt heel veel stranden allemaal private beaches, of was er nou niet echt een handige parkeermogelijkheid bij de strandopgangen) om even de zeelucht op de snuiven. Die was er niet echt, maar er was wel fatsoenlijke branding, en het water was warm! Nouja, relatief warm dan. Dat was wel een interessante gewaarwording. En het is duidelijk geen hoogseizoen meer daar; want de hoeveelheid mensen die ik tegen ben gekomen op het strand is niet bijster groot. Wat prima is, want dan kun je er tenminste fatsoenlijk een stukje langslopen.

Daarna ben ik verder langs de kust blijven rijden, langs oa. Tyndall AFB en Mexico Beach om op een gegeven moment via Port St Joe de punt te ronden en terug omhoog te gaan, en uiteindelijk uit te komen in Tallahassee, Fl. Dat was althans mijn planning, en die heb ik ook wel gehaald, maar het duurde allemaal wat langer dan ik had gehoopt. Ik was natuurlijk de tijdszonegrens weer gepasseerd (wederom zonder ook maar enige aankondiging hiervan), en dus was het meteen een uur later. En de route was duidelijk langer dan ik gedacht had, dus ik heb het laatste stuk in het donker moeten rijden. Dat is jammer, omdat je dan zo weinig ziet, maar aan de andere kant had het ook zeker wel wat. Dat hele laatste stuk van de route (ook voordat het donker werd) was behoorlijk verlaten, en ik was ook tijdenlang de enige op de weg. Een best desolate omgeving, eigenlijk, maar zo mooi! In mijn achteruitkijkspiegel de zon in de zee zien zakken; dat was erg erg mooi. Uiteindelijk was ik rond 20.45 uur in Tallahassee bij een motel aangekomen, heb snel nog wat gesnackt, en toen was het al hard bedtijd.

De volgende dag heb ik via allemaal mooie binnenroutes de weg vanuit Tallahassee naar het huis van DixieChick weten te vinden; maar wat zeer opvallend was: totaal nog geen herfstkleuren onderweg. Wel ontzettend veel bossen, en vrij weinig landbouw. En waar dat dan was, was het 90% katoen. En met van die typische grote ‘boog’-achtige apparaten op het land, maar waar ze nou precies voor dienen, dat zou ik eigenlijk niet weten. Iemand die daar het antwoord op weet?

New Orleans is een heel indrukwekkende stad. Ik ben er uiteindelijk niet heel erg lang geweest (op maandag eind van de dag aangekomen, en woensdag weer weggegaan), maar heb toch wel een hele hoop gezien. Dinsdag ben ik met de auto vanaf mijn motel naar het French Quarter gereden; en heb daar de auto geparkeerd. Dat ging heel makkelijk; al was het onderweg wel even erg vervelend toen er een enorme tropische bui langstrok. Ik hoorde een paar tikken op het dak van m’n auto, en toen dacht ik van: wat is dat toch? Toen barstte de boel los, en konden de ruitenwissers het op de snelste stand niet meer bijbenen; en echt hele grote druppels waren het. De bui was gelukkig ook vrij snel weer over. Maar de toon was gezet. Ik had al gezien in allemaal folders dat er diverse tour-organisaties waren die met een bus door heel New Orleans heenreden, om te vertellen wat er daar allemaal te doen en te zien is. Gezien de redelijk beperkte tijd die ik ingeplanned had, vond ik dat wel een slim idee om te doen. Dus ik op zoek naar zo’n tour-ding, en vond ik er al vrij snel eentje. Daar kon ik een tour van 3 uur kopen die door alle relevante gebieden zou reizen; dus het French Quarter, de achterliggende creoolse wijken; stukken van Katrina-verwoestingen, en de amerikaanse wijken; met name genoemd naar de verschillende aanwezige bouwstijlen. De Franse (of eigenlijk Spaanse, veel is gebouwd tijdens de Spaande periode van de stad) en creoolse gebouwen hebben een duidelijk andere bouwstijl dan de Amerikaanse huizen. Totdat de tour begon heb ik nog wat rondgestruind langs de Mississippi en winkeltjes en een markt aldaar. Ook loopt er daar een oude tram langs; met historisch verantwoorde trammetjes. Enige wat ik vreemd vond was dat er 3 rails lagen, in plaats van 2. En de tram gebruikte duidelijk maar 2 van de 3 stuks. Waarom dat was, bleek al vrij snel daarna: er kwam een -hele- -lange- goederentrein langstoeteren. Dat duurt wel een paar minuten voordat het ding voorbij was. Reken maar: 4 locomotieven voorop; en een stuk of 60 a 70 wagons daarachteraan. Dat doen we in Nederland niet… Ook viel op dat er gewoon allemaal chemisch gevaarlijke spullen vervoerd werden, als de opschriften op de wagons klopten. En dat rijdt dan dwars door de binnenstad heen, haha.

Maar goed, de tour dus. Die begon op Basin Street, waar de Jazz vroeger ontstaan is, en Louis Armstrong in de clubs speelde. Daar is niets meer van te zien, helaas, op een standbeeld na. En dan komen ook al snel de St. Louis Cemetaries naar boven; waar er 3 van zijn. In ‘nummer 1’ ligt bijvoorbeeld Marie Laveau begraven; de bekende voodoo-priesteres. Van daaruit ging het door het French Quarter, via de St. Louis Cathedral (daar ben ik later nog even naar binnen gegaan, en deze kerk doet inderdaad bijzonder Frans aan, erg mooi) en het huis van Bratt & Angelina. Het is een mooi gebied; erg veel versierde balkons; oud, netjes, etcetera. Kortom, het is daar goed toeven. Toen over een de oudste dijk van New Orleans, waar nu de ‘Esplanada Avenue’ overheen loopt naar het noordwesten gereden. Allemaal hele grote huizen, erg mooi allemaal. Overal bomen, ‘live oaktree’s’ en palmbomen, al dan niet voorzien van grote hoeveelheden spanish moss, wat het geheel een erg mooi iets maakt. Bij St. Louis Cemetary no 3 zijn we gestopt om er even uit te gaan, en daar te kijken naar de pracht en praal die daar te zien is. Alle graven hier zijn bovengronds; dat is in de Spaanse tijd begonnen, toen ze tegen problemen aanliepen van wegdrijvende graven; met de hoge grondwaterstand. De Spanjaarden
riepen toen dat ze dan toch gewoon boven de grond konden begraven, net zoals zij in Spanje deden? En aldus geschiedde. Dat heeft ervoor gezorgd dat het heel erg op Pere Lachaise in Parijs lijkt. Er zijn ook meerdere soorten graven; van ‘simpele’ muurgraven tot en met complete tombes voor ordes van priesters en wat dies meer zij. Er zijn enorme wachtlijsten om hier begraven te kunnen worden; en je moet sowieso zo’n tombe kopen, en verplicht onderhouden. Dat kost minimaal 20.000 dollar om te beginnen. Natuurlijk komt het voor dat een familietak uitsterft, en dan kan een tombe dus overgekocht worden door een andere familie; maar uiteraard betekent dat niet dat de bestaande overschotten zomaar verdwijnen; die moet je intact laten. Overigens gaat het ontbinden ontzettend snel; denk maar aan de hoge luchtvochtigheid; de hoge zomerse temperaturen, en het feit dat zo’n kist in een soort oven ligt. Dan heb je niet veel tijd nodig om te verdwijnen. Na dit indrukwekkende bezoek zijn we doorgereden naar het City Park; best aardig. Dat is voor 90% ongeveer alweer helemaal hersteld na Katrina, maar nog niet helemaal, dus. Dat betekent dat er nog bouwketen rondzwerven, en sommige stukken nog afgezet zijn.

Toen zijn we in een gebied terechtgekomen dat tegen Lake Pontchartrain aanligt, en dientengevolge nogal stevig getroffen is door de overstromingen. Het water heeft hier behoorlijk hoog gestaan; de begane grond van iets verhoogde huizen is vrijwel volledig overstroomd geweest; zeker meer dan 2 meter in ieder geval. Het was een wijk waar de huizen allemaal duurder waren dan 300.000 dollar; en vaak ook veel duurder. Een behoorlijk rijke wijk dus; en als je dan ziet wat er nu van over is.. de helft van de huizen is nog steeds niet bewoond; en heeft dus nog dichtgetimmerde ramen, beginnen helemaal te verschilferen en in te storten, en zien er behoorlijk slecht uit. Het contrast met de andere huizen, die alweer helemaal opgeknapt zijn,
is enorm. Die zien er weer piekfijn uit, namelijk. Ook zie je dat sommige huizen weer hersteld worden. Wat er dan moet gebeuren is dat -alles- eruitmoet; meubels, vloerbedekking, tot en met alle elektrische bedradingen enzo aan toe. Dan moet het huis een paar maanden staan luchten, om al het vocht dat er nog in zit kwijt te raken. Als dat klaar is, dan kan de boel weer helemaal verder ingericht en opgebouwd worden. Vaak zie je ook dat een huis volledig gesloopt wordt; en dat er dan een nieuw huis neergezet wordt. Dat zijn dan meestal huizen op palen (jazeker), zodat ze bij een nieuwe overstroming niet onder water terechtkomen. Onder het huis kun je dan typisch je auto parkeren, en meer van zulks. Omdat de gebieden allemaal niet als ‘flooding area’ aangemerkt waren (er waren toch dijken?), hoefde je voor een hypotheek op een huis geen flooding insurance te hebben, en dat betekent dus dat maar een zeer beperkt aantal mensen dat ook daadwerkelijk had. En dan ben je je boeltje dus gewoon helemaal kwijt, en kun je niets meer, omdat je huis verwoest is, de verzekering niet uitkeert (want dat was niet verzekerd), en wat moet je dan? Een van de belangrijkste redenen dat het inwoneraantal van New Orleans na Katrina bijna gehalveerd is. Er zijn nog veel huizen waar nog geen besluit over genomen is, en dat levert ook wel macabere plaatjes op. Zo zijn in de dagen na Katrina allerlei hulptroepen alle wijken doorgegaan om te zoeken naar slachtoffers, en bij elk huis is dus aangegeven op de deur/stoep/zoiets welke ploeg daar geweest is, hoeveel mensen ze daar gevonden hebben, en op welke datum. Heel indrukwekkend. We zijn helemaal doorgereden naar het meer, en als je dan ziet hoe de dijken er daar uitzien, dan heb ik toch duidelijk meer vertrouwen in de polderdijken zoals wij die in Nederland hebben liggen; met de grote stevige basaltblokken, ladingen klei, etcetera. Een van de grootste doorbraken was in een afwateringskanaal (waarvan de pompen niet werkten….met alle gevolgen van dien), en de dijk die daar het water tegen moest houden is helemaal idioot. Een omgekeerde betonnen T, wat grond ertegenaan, en dat is het. Dat moet dan een hoop water tegenhouden…en dat lukte dus niet. Die afwateringskanalen hebben een beetje een vergelijkbare functies als bijvoorbeeld de ringvaarten rondom de oude droogmakerijen; het water hierin staat ook beduidend hoger dan het omliggende land. De dag dat ik deze tour deed was het dus ook vrij regenachtig, je zag dat overal op het gras de plassen gewoon bleven liggen. Erg verzadigde grond dus. Het lek was nu natuurlijk gedicht, maar het blijkt nog steeds door te sijpelen. De lokale bevolking heeft dan ook bijzonder weinig vertrouwen in het corps engineers dat hiervoor verantwoordelijk is. Ook zijn die nu aan het proberen om de huizen langs de dijk op te kopen allemaal; wat weer grote protesten tot gevolg heeft. Verder zijn er indrukwekkende hoeveelheden geld verdwenen, die eigenlijk naar het onderhoud van die dijken zou moeten gaan. Waar dat gebleven is, is nog steeds niet bekend.

Daarvandaan via de nieuwe Superdome naar het oude American Quarter (zo noem ik het maar even) gereden; waar de oude zuidelijke architectuur hoogtij viert. Ook weer een hoop voorbeelden van erg mooie gebouwen; en ook hier inmiddels alle Katrina-verwoestingen keurig weggepoetst. Het is heel raar, je voelt je toch een beetje een ramptoerist als je zo’n tour doet, maar de tourguide wist het wel heel mooi te verwoorden: het is heel belangrijk juist dat er nu mensen naar New Orleans komen, om weer te helpen om een beetje leven (en geld!) in de brouwerij te brengen aldaar.

Na de tour weer afgezet in het French Quarter, alwaar ik nog wat verder rondgewandeld heb, weer lekker gegeten, en toen was ik wel weer even verzadigd wat betreft indrukken, dus ben ik weer op zoek gegaan naar mijn auto en motel.

Wat overigens verder nog wel heel erg opvalt aan New Orleans, is dat het duidelijk ook een grote havenstad is. Langs de rivier is veel industrie gevestigd; je hebt er grote rangeertereinnen, vele wegen, bruggen, raffinaderijen, noem allemaal maar op. Er gebeurt heel veel.

Ha,

Zoals beloofd in mijn hele korte laatste blogpost is het de hoogste tijd voor een nieuw verhaal! Deze post gaat over de 2 dagen durende rit van Memphis naar New Orleans; want ik had besloten naar het diepe zuiden af te reizen, langs de Mississippi. Het vertrek uit Memphis verliep gesmeerd, ik had wel besloten om niet via de grote interstate te rijden, maar om een wat ‘lokalere’ weg te nemen. Dat betekent natuurlijk dat je eerst nog een hele tijd langs allemaal stripmalls en benzinestations, McDonalds, Wendy’s, Arby’s, Starbucks, IHOP, Chilli’s, Applebee’s, en ga zo maar door rijdt. Alle zijstraten die je dan zou kunnen nemen, zijn allemaal weer voorzien van meer zijstraten en huizen en dergelijke; er gaan vaak complete wijken achter schuil. Overigens ook vrijwel allemaal vrijstaande huizen met een eigen tuintje en oprit; al klinkt dat groter dan dat het in werkelijkheid is.

De weg die ik nam was in feite toch niet zo heel erg lokaal: het bleek gewoon een 4baansweg (2 rijstroken naar het zuiden, 2 naar het noorden); waar je, toen ik de staatsgrens tussen Tennessee en Mississippi gewoon 65 mph mocht rijden. Dat doet me meteen denken aan een zijsprong die ik wilde maken: het rijden in de USA. Het is er totaal anders dan in Nederland/Europa; maar het heeft z’n charme wel, vind ik. Er zijn wel een paar bijzondere verschillen te noemen, namelijk:
– de turn on red. Dat is dat als je bij een verkeerslicht aankomt, en je rechtsaf wilt, en er is geen andere verkeersstroom die in de weg zit, dat je na een full stop gewoon door rood rechtsaf mag slaan. Vaak wordt dit ook gefaciliteerd met eigen rijstroken enzo, of soms wordt je zelfs buiten het verkeerslicht omgeleid;
– de 2/3/4/all-way stop. In Nederland is het zo geregeld dat als je op een kruising aankomt waar geen voorrang geregeld is, dat rechts voorrang heeft. Zoiets bestaat hier niet. In plaats daarvan staat er vanuit elke richting een stopbord; en wordt je geacht te stoppen. Kom je met meerdere auto’s aan, dan mag degene die als eerste gestopt is als eerste de kruising oversteken. Eigenlijk best overzichtelijk;
– rotonde’s? Wat zijn dat? Ik heb er in totaal 1 gezien, en dat zag er heel raar uit. Een hoop haaietand-voorrangsborden enzo, het was een verwarrende toestand. Vond iedereen, denk ik daar :);
– verkeersdrempels zijn er, maar een heel stuk minder. Waar je in Nederland continu door elkaar geschud wordt; valt dat hier wel mee;
– keep your lane, of ook wel te interpreteren als: rechts inhalen mag gewoon. Dat betekent dat als je op de snelweg rijdt, en die dingen zijn soms best breed, dat het geen enkel probleem is als jij rechts rijdt, en op de strook links van je is iemand aan het sukkelen, dat je dan gewoon door kunt rijden, zonder dat je er aan de andere kant omheen mag;
– maximumsnelheden zijn altijd aangegeven. Nouja, dat kan op zich wel iets beter, maar op zich is dat wel waar je vanuit moet gaan. Sommige staten hebben bij binnenkomst een bord staan waarop aangegeven is dat je 55 mph mag, tenzij anders aangegeven, maar ook dan staan er vaak regelmatig borden langs de kant van de weg met de op dat moment maximum snelheid. 55 is overigens niet het hoogste getal dat ik ooit gezien heb; ik meen dat ik in Arizona ooit 75 mph gezien heb. In de gebieden waar ik nu gereden heb is 70 mph het hoogst ‘toegestane’ op de interstates. Dat betekent in de praktijk dat veel mensen harder rijden. Flitspalen zijn er niet, wel politieauto’s die je met zo’n radarding meten, en je dan met veel geluids- en lichtgeweld aan de kant zetten. Dat is mij overigens nog nooit gebeurd, en heb het ook nog niet zien gebeuren. Ik heb ze wel langs de kant van de weg zien staan, dat wel;
– echte uitvoegstroken bestaan niet; als je een afslag wilt nemen, dan is het meteen van de weg af, zeg maar. Invoegen heb je wel iets langer de tijd voor, maar die stroken zijn gemiddeld duidelijk korter dan in Nederland;
– je moet kunnen lezen om te kunnen rijden. Er zijn bijna geen verkeersborden waar geen tekst op staat. Denk aan ‘speed limit’ (spreekt voor zich), ‘only’ (bij een pijl die aangeeft dat een rijstrook alleen is om rechts/links/rechtdoor/combinatie te mogen), ‘stop’ (helder), ‘yield’ (ons haaietandenbord), ‘low or soft shoulder’ (wat is het nou?), ‘bridge may ice in winter’ (uhuh), ‘bridge may ice in cold weather’ (al een stuk dichter bij de waarheid, maar kom op, het vriest hier niet), ‘reduced speed ahead’ (om aan te geven dat je zo af mag remmen), ‘speed zone ahead’ (als iemand het verschil met de vorige weet…), ‘school bus stop ahead’, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Verder nog borden met alleen symbolen, die je dan moet interpreteren als ‘pas op, overstekende brandweerwagens/schildpadden/beren/alligators/golfkarretjes/voetgangers’. En de altijd lastige ‘school zones’, waar je, als je de kleine lettertjes op het onderbord goed leest, opeens af moet remmen gedurdende een bepaalde tijd/als er lampen knipperen/als er kinderen in de buurt zijn/vul zelf maar een conditie in’. Ook alle borden om werkzaamheden aan te geven staan vol met teksten als ‘road work ahead’, ‘flagger ahead’, ‘mowing’, ‘speeding fines are doubled when workers are present’, en ga zo maar door;
– vrachtwagens mogen (en kunnen) vaak net zo hard als auto’s. Meest extreme voorbeeld dat ik gezien heb is een enorme vrachtwagen die een motorrijder inhaalt;
– er gaan heel wat banden in rook op op de weg; als je kijkt naar de enorme hoeveelheid kapotgereden banden er op en langs de weg liggen. Meestal liggen ze op de vluchtstrook, of precies tussen de rijstroken in, maar soms komt het voor dat er net midden op je pad een stuk rubber ligt, en dat is dus even goed sturen bij het passeren van zo’n stuk. Ik heb onderweg bij een aanhanger achter een auto een van de banden kapot zien gaan, dat rookt en stinkt behoorlijk kan ik je vertellen;
– naast rubber is er ook ontzettend veel ‘roadkill’ te vinden langs en op de weg. Dat varieert van allerlei soorten eekhoorns tot en met grote honden. Ook heb ik veel van die beesten gezien met 4 poten, een staart, en een gelaagd schild op hun rug. Kan even niet op de naam komen van die beesten;
– het gebruik van de richtingaanwijzer is voor veel automobilisten hier volkomen optioneel. Gewoon van rijstrook wisselen, of de bocht om gaan, kan natuurlijk ook;
– spiegels kijken is ook optioneel. Je ziet dus wel eens mensen heel dicht bij elkaar komen, om dat vervolgens net op tijd te merken;
Wat dat betreft moet je dus goed uit je doppen kijken hier, maar aan de andere kant heb je ook wegen waar je niets of niemand tegenkomt, de cruisecontrol aan kunt hebben staan, je stuur los kunt laten, en gewoon immer geradeaus kunt gaan.

Maar goed, dat was dus even een zijsprong in mijn verhaal. Ik was onderweg naar New Orleans, maar besloot dat in 2 dagen te gaan doen. De eerste dag ben ik vanuit Memphis naar Vicksburg gereden, dat ongeveer halverwege ligt. Om nog even een extra staat mee te pakken ben ik onderweg bij Greenville nog even de Mississippi overgestoken, om op die manier nog even een paar mijl in Arkansas gereden te hebben; kan ik toch weer een staat wegstrepen :)

Daarover gesproken: hier ben ik tot nu toe geweest, en wanneer, in chronologische volgorde:
– New York (1999 vanuit Canada; 2007, 2008 alleen vliegveld)
– Kentucky (2005; alleen vliegveld)
– California (2005)
– Nevada (2005)
– Arizona (2005)
– Pennsylvania (2007; op 1 dag doorheengereden)
– Maryland (2007; op dezelfe dag doorheengereden)
– West Virginia (2007, idem)
– Virginia (2007)
– Tennessee (2007 + 2008)
– North Carolina (2007 + 2008 heel even geweest)
– South Carolina (2007)
– Georgia (2007 + 2008)
– Mississippi (2008)
– Arkansas (2008; op 1 dag)
– Louisiana (2008)
– Alabama (2008; op 1 dag)
– Florida (2008)

Toch alweer 19 staten. Het schiet op :)

Maar goed, ik blijf afdwalen. Vanuit Arkansas naar het zuiden doorgereden, om in Louisiana uit te komen. Wat meteen opvalt is dat het grote bord langs de weg, je begroet in het Frans. Verder viel op dat de kwaliteit van het wegdek met grote sprongen achteruit gegaan was; iets dat in de hele staat wel heel duidelijk het geval was. Louisiana is ook een van de armste staten; wellicht dat dat meespeelt. Toen bij Vicksburg weer de rivier overgegaan (het grappige is dat de bruggen over de Mississippi er overal ongeveer hetzelfde uitzien), en daar op zoek gegaan naar een motel. Toen dat geregeld was ben ik nog de stad rondgereden en wat gegeten, daar was namelijk een best boeiende ‘Scenic Drive’ te doen door het historische downtown-gebied, en langs allemaal Civil War-lokaties.

De volgende dag vertrokken om weer verder door te rijden naar het zuiden; om uiteindelijk via een omweg om Baton Rouge heen in New Orleans uit te komen. De route die ik volgde ook allemaal moeras-gebieden, waar je helaas vanaf de weg weinig van ziet. Wel was daar al duidelijk te zien wat orkanen voor schade kunnen berokkenen, het was 1 van de gebieden die natuurlijk recentelijk door Gustav geraakt is. Overal langs de weg grote hopen met tuinafval (stukgezaagde bomen, etcetera), maar ook stapels met matrassen, bedden, televisies, etcetera. Netjes gescheiden; zodat het allemaal opgehaald kon worden. Verderop heb ik ook wel vrachtwagens gezien die begonnen waren om deze puinhopen op te halen, maar het is een forse klus. Verder zie je nog heel veel ramen dichtgetimmerd, en grote stukken plastic op de daken, om weggewaaide dakdelen enzo op te kunnen vangen. Uiteindelijk ben ik dwars door de stad heengereden op weg naar het motel dat ik uitgekozen had; en dat is wel mooi. De interstate ligt daar op een heel groot en lang viaduct; en op die manier heb je een heel mooi beeld van hoe het er allemaal uitziet. Dat varieert van het zakencentrum met de wolkenkrabbers tot en met de diverse wijken; sommige weer helemaal pico bello in orde, maar vanaf de weg kun je ook gebieden zien liggen waar grote hekken omheen staan, de huizen half ingestort zijn, ramen half dichtgetimmerd, afbladderende verf, echt verschrikkelijk. Het is dan ook wel pijnlijk duidelijk waar voor Katrina rijk en arm woonden. Meer in het volgende blog over de stad zelf.

(edit: ik heb natuurlijk die beroemde weg gereden tijdens deze rit; dus vond ik deze titelwijziging wel toepasselijk :-))