Hoi Allemaal,

Daar zit ik dan opeens weer in Amerika. Heel raar zo kort na het overlijden van de Grol, maar ook wel erg fijn om letterlijk even ver weg te zijn.

Donderdagochtend was ik even bang om last te krijgen van het weer. Maar gelukkig ging alles op weg naar het vliegveld erg soepel. Zelfs de bus was op tijd! Dat had ik in de spits nog niet vaak eerder meegemaakt. Op Schiphol snel
Ijn tas afgegeven. Het is jammer dat je niet meer met je toilettas in de handbagage mag reizen, anders had ik het hele bagagecircus over kunnen slaan. Dan de paspoortcontrole en security-check (het blijft grappig de verschillende meningen te zien over wel of niet je schoenen uit moeten doen) door en was ik dus veel te vroeg bij m’n gate. Zat daar nou een Starbucks tegenover? Ja, ik geef m’n verslaving ruiterlijk toe. Daar lekker wat gedronken en toen naar de gate. Nog een korte securitycheck en aan boord gaan maar! Zoals altijd met een vluchtnaar London duurt het taxiën altijd langer dan het vliegen zelf. Het was volle bak dus het was kwa tijd nog spannend of iedereen wel z’n drankje op tijd op had. Gelukkig stellen Nederlanders wat dat betreft nooit teleur en gingen de blikjes bier en whiskey-cola’s die besteld werden ook in no-time op. Op Heathrow had drie uur overstaptijd, dus toen ik vrij snel door weer een securitycheck heen was maar eens gaan lunchen. Toen bleek dat het erg verstandig was datik de avond ervoor nog even de pin van mijn creditcard opgezocht had, want die was daar hard nodig! Toen door naar de gates waar de vluchtennaar de VS vertrokken, waar iedereen bij gebrek aan bodyscan nog eens gefouilleerd werd. Vervolgens daar me erg verbaasd over het vliegtuig aan de gate, want de vlucht naar Dallas die ervoorvanaf daar vertrok had ik nooit zien vertrekken. Ik zal ergens niet goed ogelet hebben gok ik. Hier was meer dan genoeg ruimte in het vliegtuig, ik had twee stoelen voor mezelf. De vlucht verliep prima, met goed eten (een of ander Indiaas kipding), goede in-flight entertainment (Björk live in Parijs; vele series, films en cd’s te bekijken en luisteren) en verder niets van extrasecurity te merken. Ik was ergens twee uur kwijt, dus ik gok dat ik nog geslapen heb ook! Eenmaal in Atlanta kwam ik vrij snel door de douane, al moet je dan alsnog een Visa Waiver ingevuld hebben; ondanks dat je dat van te voren al online doet via ESTA. Dan moet je je bagage oppikken, die door de douane beengooien en onmiddelijk weer op een lopende band gooien. Omdat je daarna weer in een gebied komt waar ookvertrekkende passagiers lopen moet je zelfs nog een keer door security heen. Dan met de mini-metro naar de bagageclaim toe, waar mijn tas er weer snel was. Dit alles in een uur na landen, lekker vlot! Toen met de nieuwe Skytrainnaar de volledig vernieuwde autoverhuur. Dat ging ook vrij snel, ik kreeg omdat de compacts op waren een intermediate mee, al bleek dat er wel een te zijn zonder elektrische raampjes en centrale deurvergrendeling. Rare jongens, die Amerikanen. Ik hoefde niet lang te wennen aan de auto, en zat al snel op de juiste interstate naar het zuiden. Het viel me op dat er veel minder te hard gereden werd dan vorige keren, dat zal vast te maken hebben met de aankondiging dat speeding veel harder beboet wordt.

Na een kleine twee uur rijden was ik dan aangekomen bij Dixiechick, waar ik zeer warm ontvangen en door haar en de honden, die maar niet genoeg van me lijken te krijgen :-) husband-dear lag al lekker te slapen, wekkers om 4 uur lijken me een goed excuus. Na wat thee ben ik ook snel gaan slapen, want ik was er wel aan toe!

Na een lange nacht om 9 uur door de wekservice wakkergemaakt, en lekker gaan ontbijten. In de tussentijd was dr dixiechick druk bezig met een online meeting. Toen hadden we zin in lekkere koffie en stap je dus al snel in de auto om 20 minuten te rijden naar de lokale Starbucks. Alweer? Het gaat toch niet opvallen hè? Voor Erikaanse begrippen is het daar duur. Maar het is omgerekend bijna de helft goedkoper dan een Nederlandse Starbucks…
Daarna hebben we de kids opgehaald, waarbij ik een heuse echte highschool van binnen heb gezien. Die moesten namelijk naar de orthodontist. Maar wat een enorme geldfabriek is dat zeg! een enorme ruimte langs een rondlopend raam, met open naast elkaar minstens 10 stoelen waar mensen behandeld konden worden en. En met een beetje geluk uitzicht op rondde de vossen!

Daarna hebbenwe gelunched bij een Chick-fil-a. Een fastfoodketen die ik nog niet kende, maar ook lekkere saladewraps hadden. Ze waren net voor de tweede dag open, en er zijn dus gewoon mensen geweest die daar gekampeerd hebben omdat de eerste 100 bezoekers een jaar lang gratis eten kregen. Krankzinnig! En net alsof er in dit stadje nog niet genoeg stripmalls en fastfood zijn…
Toen de kids weer afgeleverd en vervolgns maar eens lekker op de bank aan het bijkletsen geslagen. Toen kwam husband-dear thuis met boodschappen, waaruit blijkt dat er papieren zakken bestaan waar je zonder problemen 2 gallons aan melk in kan dragen zonder dat het scheurt. Hoera!

Vervolgens heeft dixiechick lekker gekookt en zijn we vervolgens uitgenodigd door vrienden van hun om gezellig langs te komen. Dat was uitermate gezellig! Om over de lekkere wijn en zelfgemaakte chocoladeijs nog maar te zwijgen… En nu ben ik moe, dus oogjes dicht en snaveltjes toe.

Lieve Arjen,

Afgelopen woensdag kwam het verschikkelijke telefoontje van Bob binnen, dat je was overleden. Vol verbijstering en ongeloof voelde ik de grond onder m’n voeten letterlijk wegzakken. Dit kon niet waar zijn, dit -mocht- niet waarzijn. Bovendien, ik had de nacht ervoor nog een mailtje gehad (waarvoor dank; het waren mooie teksten), en de woorden erin bleken gewoon een van je allerlaatste te zijn…
Inmiddels begint het besef dat je er niet meer bent, en ook nooit meer zal zijn, wat meer door te dringen, maar God, wat is dat onvoorstelbaar. Emotioneel wat afgestompt; ik kon gewoon geen goede woorden verzinnen om te uiten wat ik voel doordat je er niet meer bent.
Zoveel als we samen meegemaakt hebben, er vliegen herinneringen aan de hele 13 jaren door mijn hoofd. Zoals daar bijvoorbeeld de eerste keer dat ik je ontmoette. Het was koud, in Friesland, en er werd een Elfstedentocht verreden op 4 januari 1997. KinkFM had net de ‘bomaanslag’ gehad, en ik had met wat andere lieve mensen het fenomeen ‘Redkink’ opgestart, omdat we vonden dat KinkFM altijd zou moeten blijven bestaan. Een strijd die nog lang zou duren, en waar jij je ook altijd ontzettend voor hebt ingezet. Maar goed, ik besloot om de lokatie-uitzending die KinkFM zou gaan doen, te bezoeken, en reisde af naar het hoge noorden. Een raar dorpscafe in het dorpje Jellum, daar zaten jullie. Uitzending was er op dat moment niet, want er was technisch iets niet goed gegaan als ik het me goed herinner, maar de Kink-mensen waren goed herkenbaar in dat oh-zo-typische cafe, ze vielen nogal uit de toon. Ik sprak jullie aan, en toen duidelijk werd dat ik ik was (een van die Redkink-mensen), werd ik zeer warm onthaald, keek je op je horloge (toen was daar nog de tijd op af te lezen), en vroeg je ‘is het al tijd voor bier?’ en bier kwam er. Dat is het begin geweest van vele bezoeken aan Kink, versturen van t-shirts, aanwezig zijn bij je uitzendingen op ‘die andere zender’, veel gin-cola-light, en ontzettend veel prachtige muziek leren kennen. De hoeveelheid platen die jij me wel niet hebt leren kennen is immens, dat zijn er vele vele honderden zoniet duizenden. Varierend van de donkerse X-Rated klanken, tot aan echte rockballads (de mooie), noem het allemaal maar op.
Zoveel als je ook persoonlijk voor me hebt betekend. Ik kwam binnen als een verlegen gup; en je bleef me maar stimuleren, vinden dat ik dat niet hoefde te zijn, en meer van zulks. Ik heb een hoop van al die wijze woorden geleerd, en zie wat er van me geworden is! Dat kon niet zonder jou, en ben ik je zeer, zeer dankbaar voor.
Je hebt me kennis laten maken met het radiovak, in de breedste zin van het woord, en ook weer op geheel eigen wijze. Avond aan avond zaten we daar, danweer met ProTools bezig (waar je me stoomcursus in gaf), instellingen van de processing, muzieksamenstelling (al die grote Selector-verbouwingen), je besprak programmaschema’s met me, en zelfs presentatie wilde je me graag laten doen. Je geloofde zo in me dat je vond dat ik eigen uren op de zender kreeg, diep in de nacht (LMNTL). Een grotere eer kon je me niet doen. Ook toetste je altijd heel erg veel ideeen aan me, besprak je diverse crises, we deelden lief en leed met elkaar.
We hebben zelfs nog een mooie reis samen gemaakt, naar het zuiden van Frankrijk (Montpellier, La Grande Motte) om vervolgens obscure boek- en platenwinkels in Parijs onveilig te maken. Alleen was ook daar het einde nootlottig voor je; dat zal ik nooit vergeten.
Toen ik bij Kink wegging is het contact een tijdje wat minder geweest, maar dat kwam later weer meer dan goed. De avonden in de kroeg, vaak voortgezet bij je thuis, zal ik altijd blijven koesteren. Discussies over internet, filosofie, politiek, de klassieken, je kan het zo gek niet bedenken of we voerden ze wel. Ik zal ze nooit meer met je kunnen voeren, en dat doet me oprecht pijn.

Je laat een groot gapend gat achter, voor iedereen om je heen. Ik zal je ontzettend missen, jongen. Maar gelukkig zal je ook altijd bij ons blijven. In de talloze herinneringen, in je zender, je muziek, je twitter-archieven, je taalgebruik (denk aan woorden als ‘goegemeente’ en ‘bollocks’, die zijn onlosmakelijk met je verbonden), je hele zijn.

Morgen nemen we met z’n allen afscheid van je, ik hoop dat je op een of andere manier meekrijgt hoeveel mensen er wel niet gaan komen. Busladingen vol; en dat verdien je! Je was een uniek persoon, een tweede van jouw soort ben ik nooit tegengekomen, en dat zegt veel over je.

Op dit moment ben ik aan het genieten van Bob’s tribute naar jou in X-Rated, en dat geeft heel veel troost. Tranen vloeien rijkelijk, maar zo moet een eerbetoon aan jou zijn…en niet anders.

Vaarwel, lieve Arjen.