Ha,

Gister moest ik de blogpost in ene zomaar afbreken, omdat er geen stroom meer was. Hoe knullig! Maar dat probleem heb ik vandaag gelukkig kunnen verhelpen. Maar goed, door waar ik gebleven was, en dat was midden in het verhaal over de Seattle Underground. Om alle wateroverlast te voorkomen, hebben ze dus op een gegeven moment de straten een volledige etage hoger aangelegd, maar de ingangen van alle gebouwen die er stonden, waren simpelweg nog op het oude niveau. Dus de stoep lag opeens 2 meter lager. Op elke straathoek waren ladders om voetgangers te helpen oversteken. Een situatie die niet al te werkbaar is, dus op een gegeven moment (na flink veel ruzie, en eigenwijsheid van diverse mensen) is besloten dat het wel handig was om de stoep toch op het nieuwe niveau te krijgen. Toen is niet zomaar de hele boel volgestort, en zijn er at nieuwe deuren uitgegraven, nee, men heeft besloten een dak aan te brengen bovenop de oude stoep, dat tevens een fundament is voor de nieuwe stoep. Op die manier kreeg je dus onder de grond een enorm gangenstelsel, dat uiteraard een eigen leven ging lijden, waar de lokale penoze flink gebruik van maakte. Nadat de drooglegging voorbij was raakte het stelsen in onbruik, er was geen behoefte meer aan. Vervolgens heeft iedereen er z’n oude troep neergedonderd, en is er dus een enorme puinhoop aan spul verzameld. Tel daar een paar aardbevingen bij op (die overigens niets hebben doen instorten hiervan, gek genoeg), en je kunt je de puinbak die men aantrof wel voorstellen, toen besloten was om bepaalde delen van de stad als beschermd gezicht te beschouwen, en er rondleidingen te gaan geven. Al met al dus erg interessant. Vervolgens ben ik in Chinatown (klinkt indrukwekkender dan dat het in de praktijk is) wat gaan eten, en vervolgens weer teruggereisd naar het hotel.

Dan spreken we inmiddels donderdag, de dag dat ik Seattle zou gaan verlaten, om mijn huurauto op te halen, en de rest van de wijde omgeving te gaan verkennen. Raar overigens, dat je maandag aankomt, helemaal vers in een stad, en dan donderdag het gevoel
hebt dat je ‘m al aardig begint te kennen door alle omzwervingen. Seattle is definitely een erg fijne stad, ik heb er erg genoten, en zou
er zo de rest van de periode ook nog wel door kunnen brengen. Maar dat staat niet op het program, dus zijn we vol goede moed uitgecheckt. Toen met de Monorail (het scheefhangen in de bochten begint te wennen als je er vaker ingezeten hebt) en de Lightrail naar het vliegveld gegaan. Dat ging ook prima, het is toch handig als je op een gegeven moment weet hoe het werkt ;-) Onderweg ook eindelijk Mount Rainier goed kunnen zien, wow wat een imposante berg! Ik moet een beetje aan de Mont Ventoux denken ook, eenzame berg die hoog uittoornt boven de rest. Al kun je hier niet overheen rijden. En is het sneeuw in plaats van een maanlandschap.

Het auto ophalen ging ook goed, al probeerde ze me wel heel hard een klasse hoger aan te smeren. Ik kreeg een nieuwe VW Beetle mee, in het wit. Een erg leuk autootje, al zeg ik het zelf! Vervolgens gaan rijden, en dat wende heel erg snel. Dat ik de juiste weg
in 1x te pakken had hielp natuurlijk ook erg mee. Eerst in Issaquah nog even wat orde op auto-zaken gesteld (opnieuw finetunen spiegels, stoel, etcetera) en wat folders gescoord, en vervolgens met hulp van de (overigens batterij-vretende) navigatie
doorgereden naar North Bend, waar Tede’s Cafe zit, uiteraard beroemd vanwege Twin Peaks. Daar uitgebreid gelunched, wat foto’s gemaakt, en toen op ‘mooie route’ naar Spokane ingeprogrammeerd op de navigatie. Daarover gesproken: ik heb een tijdje terug (toen-ie goedkoop was) Navigon gekocht met de routekaarten voor de westelijke helft van de USA, en daar maak ik inmiddels dus meer dan dankbaar gebruik van. Het is wel zaak je iPhone aan een autolader te hebben hangen, want anders kom je niet ver… maar als je dat hebt, is het echt ideaal. Terug naar de route naar Spokane: als je dan snelwegen verbiedt, duurde het opeens 8 uur in plaats van 4, dus dan toch maar snelweg meenemen. Uiteindelijk betekent dat gewoon dat je dus toch bijna alleen maar snelweg hebt, op 1 kleine (inderdaad wel mooie) detour na. Toen het landschap saaier werd kon ik duidelijk merken dat ik vermoeider werd, en dan merk je ook hoe fijn het is om dan even te pauzeren! Dat heb ik een paar keer gedaan, en ook nog een behoorlijk steile helling beklommen op een uitzichtspunt onderweg, waar rare metalen paarden bovenop stonden. Hoe verzin je het. Uiteindelijk netjes naar het geplande motel toe kunnen rijden, waar ze voor relatief weinig (USD 53) een nette motelkamer hebben. Daar wat rondgelummeld, en vervolgens gaan eten bij Denny’s, aan de overkant. Ja, dat is best ernstig om met de auto te doen :) Dat eten was prima, en er was ook internet van meneer Linksys, dus heb ik daar even wat tweets de wereld in geslingerd. Nu hoef ik niet meer zo nodig nog een aparte toegang de kopen. Ook al is het goedkoop; toch weerhoudt me dat om het te doen. Nu kan ik gewoon lekker relaxen en tv-kijken, ook fijn! Het eten bij Denny’s was overigens prima te doen. Elke dag lijkt me wat vaak, maar er zijn genoeg van dat soort ketens, haha.

Inmiddels is het 3 september, dat was weer een rijdag, van Spokane naar Kalispell, Montana. Het uitchecken ging simpel, as usual. Daarna het gemak van Navigon gebruikt om een Starbucks te vinden, dat is echt wel heel erg handig, en van heel veel toegevoegde waarde voor m’n reis. Enige nadeel was dat de Starbucks die ik zocht niet meer bestond, en zo blind was, dat ik de volgende optie al 2x voorbijgereden was zonder ‘m te zien… Nuja, de koffie was weer lekker, zoals inmiddels wel duidelijk moge zijn. Goed, dan de reis. Die verliep voorspoedig. Helemaal totaal zonder snelwegen, en via steeds mooier wordende gebieden. Wat een enorme pracht hier, ik wordt hier zo ontzettend blij van. Het is -zo- -zo- -zo- mooi hier. Idaho was al een genot, met opvallend genoeg dus de NL-vlag als nummerplaat! En daarna Montana in, de grens overstekend. Gek genoeg staan de borden van de staten niet bij elkaar, maar zit daar zeker een kilometer tussen. En zowaar: er stond een bord met dat we nu in Mountain Time zitten! Mijn iPhone snapt dat ook meteen, en
past zelf braaf z’n tijd aan. Erg handig!

De lunch in Heron gegeten, bij een aparte noem het maar soort van Alpengasthof, waar de weg naartoe steeds slechter en slechter werd. Heel apart, maar een erg erg mooi plekje. Je zult er maar wonen, met zo’n uitzicht op de bergen. De dame waarschuwde wel heel duidelijk voor Grizzly’s, die hier veeltallig rond schijnen te lopen. Overigens net als de dame bij het motel. Kortom, morgen in het Visitor’s Center van Glacier maar eens goed navragen of het wel verstandig is om te wandelen, en tot hoever dan enzo. Ik neem aan dat er ook wel wat ‘big hits’ zijn, die te zien zijn zonder al te veel grizzly-risico te lopen. Ze had ook nog een mooi verhaal over de ‘huisbeer’ (zwart) waar mensen wel eens wakker van werden omdat-ie appeltjes aan het eten was. Heel bijzonder hoe zoiets in
harmonie kan gaan. Sowieso was de hele lokatie erg bijzonder daar.

Vervolgens hier in Kalispell aangekomen; en bij het tweede motel was het raak, die had nog plek. Het blijft natuurlijk Labour Day weekend, dus dan is het te verwachten dat er behoorlijk wat goed vol zit. Daar gelukkig wel nog mooie tips gekregen voor eten, wat ik later op de avond meteen geprobeerd heb: een -echt- steakhouse. Daar moet je in de USA toch een keer naar toe. De menukaart bestaat in feite uit soorten met bijbehorende grootte en gewicht, dus ik heb het maar bescheiden aan gedaan. De beestjes hebben nog naamjes ook, maar wat de relevantie met het stuk vlees precies is, moet iemand me nog maar eens uitleggen. Maar hoe dan ook, ik moet zeggen, erg lekker! De bediening ook weer aardig. Wel geestig hoe ze ook de tip-varianten op de bon erbijprinten, haha. En dan 15% en 20%. Voor minder doen ze het niet, lijkt het :)

Dan 4 september, de eerste dag Glacier. Dat lag helaas nog wat verder weg dan ik in eerste instantie hoopte; maar dat mocht de
pret niet drukken. Daar meteen een toegangskaart gekocht voor alle National Parks, want die haal ik er toch wel weer uit. Vervolgens naar het Visitors Center gegaan, en daar rondgekeken. Jammer is wel dat er -erg- de nadruk ligt op beren, en dat je vooral geen dingen in je eentje moet gaan doen enzo. Dat is voor mij dan toch een klein dalletje pakken; maar met wat creativiteit kom je daar ook wel mee weg. Maar goed, daar gelunched (slechte bediening, wel lekker eten), en vervolgens maar eens een shuttlebus gepakt naar Logan Pass, het hoogste punt van de Going to the Sun Road, die uiteraard op de Contintental Divide ligt, op een hoogte van 2025m. Dat leek me relaxter dan zelf rijden, omdat er dan een grote kans is dat je uberhaupt niet kan parkeren enzo. Dat was voor de heenweg een prachtig idee (echt schitterende dingen gezien, zo machtig mooi dat het hier allemaal is, en de toestand van de weg was ook dusdanig dat ik dacht: pfoe, als ik dat zelf zou moeten doen…), terug kom ik zo op terug. Daar rondgekeken in het Visitors Center weer, en toen de Hidden Lake Overview Trail gelopen. Die was behoorlijk druk met mensen, wat voor mij dus prima was, omdat ik op die manier dus in feite prima de luxe kon zorgen voor voldoende mensen om me heen. De trail was erg fijn om te doen. Terug van de wandeling (7140 ft als piek; 6646 ft is Logan Pass, dus stijging van 494 ft, een 150m, van 2026m naar 2176m, valt allemaal wel mee)
stond er al een aardige rij voor de shuttle terug. Daar heb ik zeker een uur in gestaan, alvorens we uiteindelijk meemochten. Dan ben je daarna nog 1u45 bezig om weer beneden te komen, dus toen was het al snel weer etenstijd en tijd om terug naar het motel te gaan.
Daar wilde ik dus vervolgens uitgebreid gaan bloggen, maar dat werd ‘m niet wegens een leeglopende batterij.

Inmiddels aangekomen bij vandaag (het wordt een lange blogpost, maar dan ben ik wel in 1x helemaal bij). Een enerverende dag. Uiteraard begon ik weer bij de vertrouwde Starbucks. Daar snel op de wifi gecheckt hoe en wat, en de Walmart en Bestbuy zaten
aan de overkant, dus dat was makkelijk proberen. De Bestbuy ging direct open; dus daar maar naar binnengegaan (om 10 uur op zondag! Kun je nagaan), en na wat zoeken maar gevraagd naar een en ander. Dat bleek succesvol te zijn, ik heb een werkend apparaat meegekregen! Vervolgens bij de Subway mijn lunch besteld, en gaan rijden naar East Glacier en uiteindelijk Two Medicine. Daar kwam ik braaf 2 uur later aan, via de US2, en een pas op slechts 1591 meter, die de contintental divide overbrugt. Aan de andere kant viel het op dat de regen minder werd / ophield. En het landschap was aan de andere kant echt heel erg anders, veel geler, en opeens hielden de hoge bergen ook weer op. Het is dus echt een relatief smalle strook bergen hier, de Rocky Mountains. Heel bijzonder. In Two Medicine aangekomen een kaartje voor de boot gekocht, en vast een eerste Subway-helft opgegeten. Vervolgens aan boord gegaan, en begon de regen ook aan de oostkant los te barsten. Best een tikje jammer, want daardoor kon je best weinig zien van het landschap en het meer. Aan de overkant aangekomen kon je eruit om te gaan wandelen, en toen ik zag dat anderen de gok aandurfden, ben ik meegegaan. Vervolgens kennisgemaakt met 2 erg vriendelijke Canadezen, met wie ik samen de wandeling naar de Twin Falls (erg mooi) en No Name Lake (ook heel erg mooi) gemaakt heb. De regen was daar gelukkig vrijwel verdwenen! Geen enkele beer tegengekomen, al heb ik wel ‘t vermoeden dat ik iets geroken heb dat ofwel op beer lijkt, ofwel verse berenstront was. Maar zeker weten doe je zoiets nooit natuurlijk. Om een uur of 4 weer bij de auto, na afscheid genomen te hebben van de vriendelijke Canadezen. Ohja, in de boot nog een eland (moose) gezien! Dat was wel heel bijzonder. Goed, toen besloten naar St. Mary te rijden, om te kijken of er daar nog mooie dingen te zien waren. Dat was een dappere beslissing, zo bleek achteraf.
De weg naar het noorden toe was in het begin al een aardige uitdaging; erg slechte kwaliteit, en gelukkig was het weer wat droger. Vervolgens uitgekomen op de US89, ook een prima weg, maar met z’n eigen uitdagingen, want die was behoorlijk nat. Eenmaal aangekomen bij St. Mary’s bleek ook dat de Going to the Sun-road vanaf Jackson Overlook afgesloten is, er reden alleen nog shuttles om mensen hun auto op te laten halen op Logan Pass, en die moeten dan dus vervolgens via de andere kant naar beneden. Geen pretje met dit weer! Het regende inmiddels pijpestelen, dus ik ben snel het Visitor’s Center ingedoken. Daar nog een interessante film bekeken, en toen was het wat droger, en toch maar even een stuk het park ingereden. Bij Sunrift George was het inmiddels allemaal weer volkomen bagger kwa weer, en heb ik besloten maar om te draaien, en mijn weg terug naar “huis” in te gaan zetten. Gelukkig was het op het naarste stuk weg weer droog, maar in East Glacier was ik toch wel toe aan wat ontspanning en eten. Onderweg nog wel natte sneeuw meegemaakt! Hoe hoger je kwam, hoe meer sneeuw er door de neerslag heenzat, en hoe lager je kwam, hoe meer regen het werd. Kwa zicht (en herrie op je ruiten) heb ik overigens liever die sneeuw, als het maar niet glad wordt. Een groot voordeel van rijden in de bergen met regen: aquaplaning bestaat er bijna niet, want water blijft niet in de gevormde sporen staan, het stroomt naar beneden.
Maar goed, het eten. Dat was -erg- lekker. En goedkoop. Voor $20 gewoon salade, lasagne, huckelberry pie met ijs en slagroom en cola en water (beide onbeperkt bijgevuld) gekregen. Dat lukt in Nederland dus niet… Ook weer opmerkingen gekregen over m’n Shenandoah-shirt, zowel van het personeel als van een stel mensen uit Alabama. Toen die tegen me begonnen te praten moest ik echt even omschakelen kwa taal, dat Southern accent was ik kwijt. ‘That’s a real cool place man, her pops comes from West Virginia, that’s near there’. En dat veel onverstaanbaarder :) Vervolgens de weg terug ingeslagen naar Kalispell, gokkende dat ik het op deze tank nog wel kon volhouden (dat kon, zo bleek). Zoveel gaat er nou ook weer niet in een tank van een New Beetle, maar 1 dag rijden moet toch wel te doen zijn zou je zeggen. Overigens bij het tankstation hier in Kalispell weer een vraag over waar Shenandoah nou lag, want hij ging binnenkort verhuizen naar Savannah, Georgia. Dus maar even verteld dat het daar ook erg mooi is, en dat ik ‘m dat zeker kon aanbevelen! De US2 was een dodelijk vermoeiend stuk rijden, maar op de kaart kijkend is het ook gewoon 92 km aan weg dat ik ‘even’ moest afleggen om van East naar West Glacier te komen. Dat was stevig doorpezen, vooral omdat het zo onderhand ook echt donker was, en de regen weer op begon te spelen. Kortom, goed geconcentreerd doorrijden, en dan kwam het allemaal goed.
Wel gek om dan de route vanaf West Glacier ‘vertrouwd’ te vinden, terwijl ik die nog maar 1x eerder gereden heb… en inmiddels dus weer terug in het motel. Morgen maar eens rustig aan opstaan en een stukkie gaan sturen, zo op de kaart koekeloerend vermoed ik zo richting Butte/Bozeman. Dan kan ik de dag erop via de Beartooth naar Yellowstone. Want in 1 dag doorrijden, dat wordt erg pittig. Volgens de navigatie is het al bijna 8 uur rijden, en dat is dan zonder pauze/lunch/etcetera. Dus dat moesten we vooral maar niet willen proberen. Sowieso denk ik dat ik toch wat optimistisch ben geweest met alles wat ik wil zien, in combinatie met reistijd, dus het zou goed kunnen dat ik San Fransisco van het lijstje besluit te schrappen. Dat scheelt veel kilometers, en ik ben er ten slotte al eens geweest (ook al is het 5 jaar terug). En dan kan ik meer tijd besteden aan andere mooie dingen als Crater Lake, Olympic National Park, Mount Rainier, enzovoorts. Ik heb duidelijk de National-Parks-smaak weer te pakken!

Verder merk je wel vrij duidelijk dat ik echt aan het einde van het seizoen zit, wat dit soort parken betreft. Na morgen (Labour Day) sluiten in Glacier al een aantal diensten bijvoorbeeld. De weerberichten voor Yellowstone zijn wisselend in de komende dagen, dus we moeten maar even afwachten wat het wordt. We maken er gewoon iets moois van!

Goed, nog even wat linkjes naar genoemde zaken:
Glacier National Park
Seattle Underground Tour

Hmm, meer weet ik er zo even niet. Ohja, foto’s!
Hier dusFoto’s. Nog steeds ongetagged, ongegeo-dingest, onbeschreven, dus je moet maar gokken aan de hand van bovenstaande verhalen wat je precies ziet :-)