Ha,

Zoals beloofd: vandaag een nieuwe blogpost! Ik ben echter bang dat de beloofde foto’s niet toegevoegd kunnen worden, want mijn laptopbatterij begint het aardig zwaar te krijgen, omdat het conversie-apparaat (dat ik al 5 jaar heb ofzo) het klaarblijkelijk begeven heeft. Er rammelt binnenin ook iets, dus dat is vast een veeg teken… dat betekent dus op zoek naar een tool om dat te vervangen. Iemand overigens enig idee waar ik zo’n conversie-stekker kan krijgen? (hoeft geen voltage om te bouwen, enkel een europese randaardestekker om te bouwen naar een USA-formaat).

Goed, dan het vervolg van mijn reis. We spreken inmiddels 1 september, en ik besloot dat ik het Museum of Flight wel eens met een bezoekje wilde vereren. Dat leverde meteen een interessante uitdaging op: het ontdekken van de werking van het lokale bussysteem in de wijde omgeving van Seattle. Want: het Museum of Flight is enkel met de bus (en de auto uiteraard) te bereiken. Eerst maar eens op goed gelukt een stuk de goede kant op gereis met de Monorail, en een stukje bushoppen in de zogenaamde ‘Ride Free Zone’. (Gratis reizen had ik snel door). Vervolgens echt net de bus die ik moest hebben voor m’n neus weg zien rijden, dus dat betekende gewoon strak een half uur wachten. Vervolgens had je de interessante contructie ‘Pay as you leave’. Oftewel: pas betalen bij het verlaten van de bus. Er was ook iets als een ORCA-kaart mogelijk, dat is in feite een OV-chip-kaart-achtig systeem, wat ik er zo van zag. Maar dan wel slim opgezet. Het museum zelf begon met een bezoek aan de Concorde, en dat is toch wel redelijk indrukwekkend. Ik zou er dus nooit mee gaan vliegen, want ik kan niet rechtop staan in het ding! Daar zou ik geen 8 tot 9000 dollar voor overhebben. Verder wel comfortabele stoelen, maar het blijft een beetje proppen. Nuja, je hoeft er tussen New York en Heathrow ook maar 3 uur in te zitten ongeveer, dus dan mag het allemaal wat minder luxe. Daarna weer een Air Force One ingestapt (volgens mij heb ik die op de Robins AFB museum ook al gezien, maar er waren er 3 van), en dat is gewoon lekker luxe. Vervolgens staan er nog een hele serie Boeing’s, van de eerste 747 tot en met exemplaren van andere series (727, 737, 707, etc). In de hallen ook veel aandacht voor het ontstaan van Boeing, en hoe dat allemaal gelopen is. Verder ook veel aandacht voor WOI en WOII, en stond er nog een Lockheed M71-blackbird (sterk lijkend op de SR71). Topsnelheid van die vliegtuigen is nog steeds officieel classified information, maar Mach3 halen ze met 2 vingers in de neus. Al met al een best boeiend middagje. Daarna ben ik naar Pioneer Square gegaan, om een zogenaamde Undergroudn Seattle-tour te volgen. Die was ontzettend interessant, en handelde over het ontstaan van Seattle, vroegere namen (die ik alweer kwijt ben, maar New York was er een van, en daarna een hele domme), en vooral het feit dat de stad continu overstroomde. Na een grote brand in 1889 hebben ze het goed opnieuw aangepakt, en heel lomp de straten op een ‘etage’ hoger aangelegd.

Hmm. Mijn batterij is nu echt leeg. Ik publiceer dit vast, en als ik meer hoop op batterij heb, laat ik weer van me horen! (En intussen is mijn Twitter een stuk meer bij met waar ik nu ben, dan dit blog, helaas…)

Hoi,

Het is hier nog dinsdag (bij jullie woensdag), ik ben nog wakker (het is pas 2300 uur), dus de hoogste tijd om jullie te voorzien van wat eerste belevenissen en ervaringen! Als eerste bevalt het hier ontzettend goed. Ik heb het erg naar mijn zin, en geniet met volle teugen.

De reis naar Schiphol begon maandag meteen al best goed; ondanks het vroege opstaan. De bus om 7 uur ging strak op tijd, en door de omleidingen die-ie moet volgen, was het uiteindelijk zo dat-ie eerder op het station was dan zou moeten. Nuja, genoeg tijd om een ontbijtje te regelen. De trein was behoorlijk vol, maar reed verder prima op tijd. Op Schiphol ging het redelijk, maar omdat Delta sterk samenwerkt met KLM zit je dus op Schiphol aan KLM-druktes vast, helaas. Nuja, tas afgegeven, de paspoortcontrole door. Toen nog even snel wat drinken gehaald, en dan moet je op Schiphol bij de gate pas door een security-check heen (als je niet in Schengen-gebied zit). Waarom dat precies is snap ik niet helemaal (het is veel makkelijker om dat, net zoals op de rest van de wereld, bij de ingang te doen), maar goed. Toen ik bij de gate aankwam stond er al een aardige rij, en ze waren inderdaad behoorlijk vroeg met boarden. Dat ging precies goed, en ik zat dus al om 09.45 uur in het vliegtuig. In de veronderstelling dat we dan ook wel op tijd zouden vertrekken, maar niets was minder waar. Uiteindelijk om 10.25 ofzo pas van de gate weggegaan, en dan moet je dus nog 700km taxien naar de polderbaan. De start was wat bumpy (harde wind), de rest van de vlucht ging behoorlijk smooth. Via Schotland, net onder IJsland langs, Groenland, en heeeel veeel Canada. Uiteindelijk vlak voor Seattle kon je wat zien uit het raampje, maar daar zaten gelukkig wel besneeuwde bergtoppen bij. Onderweg ietsjes uitgerust, beetje geslapen, en onder andere wat comedy zitten kijken, en ‘The Joneses’. Een mjahmjah-film. De paspoortcontrole ging heel snel, tegenwoordig hoef je ook geen I94-W formulier meer in te vullen in het vliegtuig, alles wordt met de ESTA afgehandeld van te voren. Dat scheelt dus nietjes in je paspoort. Wel kwam er een mooie stempel bij, zelfs netjes op dezelfde pagina als in januari. Het vliegveld bleek stiekem toch wat groter dan ik dacht; er was zelfs een metrootje om de diverse terminals aan elkaar te knopen, net als in Atlanta. Vele vluchten vanuit Azie en Alaska komen hier aan, en ook nog wat ‘ander gespuis’. Na ons kwam een Japanse vlucht binnen, zo viel duidelijk op; ook door de Japanse omroepberichten waar mensen zonder greencard zich moesten melden. Eenmaal buiten alle controles nog even wat gegeten, want het was inmiddels lunchtijd, en je moet toch proberen je schema vast wat om te schakelen. Overigens is er prima gratis wifi op het vliegveld! Dat was het begin van het vele vele gratis en open wifi dat je hier in de stad kan vinden, erg handig als je nog wat op wilt zoeken onderweg. Wat dat betreft is deze vakantie duidelijk anders dan vorigen, nu ik een iPhone heb, en m’n laptop ook nog eens meegesleept heb. Gemakt dient de mens. Toen het trammetje (Link Light Rail, zoals het heet, maar het is gewoon een tram) genoemen naar het eindpunt in downtown Seattle, en van daaruit bleek het het makkelijkst om met de befaamde monorail naar het Seattle Center te gaan, wat ik enkel hoefde over te steken om bij het hotel uit te komen. Inchecken ging heel snel en simpel, ik heb een kamer op de 2e etage (lees: 1 trap omhoog). Na daar wat gerust en bijgekomen te zijn besloten de Space Needle te gaan bestijgen, omdat de weersvooruitzichten voor dinsdag en woensdag vol met regen zaten, en het toch wel fijn is om wat uitzicht te hebben als je bovenop staat. Je kunt dan een ticket kopen waarmee je voor weinig extra 2x omhoog mag, 1x bij daglicht en 1x bij nacht. Dat heb ik dus maar gedaan. Het uitzicht van bovenaf was erg erg mooi (zie de foto’s), en ook handig om te zien van bovenaf dat er een seven-eleven in de buurt zat om even wat boodschapjes te kunnen halen. Vervolgens nog wat gesnackt (veel zin in eten had ik niet meer, maar iets moest toch wel), en toen het donker was weer omhoog gegaan. Dat was tevens een mooie stok achter de deur om wakker te blijven, want dat begon langzaam maar zeker wel een issue te worden. Aan alle kanten zien je groen, water, bergen, noem maar op. Het geeft een erg mooi overzicht van de uitgestrektheid van de stad, die toch best groot genoemd mag worden. De stad zelf heeft 600.000 inwoners, maar de county (inclusief voorsteden enzo) zit toch op 3.2 miljoen, wat best een hoop mensen zijn. Verder vlogen er continu helicopters in de lucht, van de lokale nieuwszenders. Dan gebeurt er dus genoeg om er een helicopter voor rond te laten vliegen!

Het valt me op dat ik zo snel gewend ben aan de gang van zaken hier, en me steeds minder verbaas over zaken. Dat is natuurlijk tweeledig: ik kijk niet meer op van rijden gekleurde krantenverkoop-standaarden, het verkeer, etcetera. En aan de andere kant klopt het beeld ook wel een beetje dat Seattle behoorlijk Europees over kan komen. Je hebt gewone winkelstraten en meer van zulks, maar uiteraard ook gewoon wolkenkrabbers, rare lege plaatsen die hier allang opgevuld zouden zijn, vele vele parkeergarages, brede straten, etcetera. Het voelt hier ook enorm veilig op straat, het straalt allemaal erg gemoedelijk uit. Er zijn ook amper daklozen te vinden hier (je hebt ze natuurlijk wel, maar ik kom er minder tegen dan in Amsterdam). Er wordt relatief veel gefietst, er zit zelfs op elke bus (zowel trolley, als diesel, als diesel+hybride, om elektrisch in de tramtunnel te mogen rijden) een fietsenhouder. Ook in de tram waren speciale fiets-punten aangebracht, net als bijvoorbeeld de Amsterdamse metro. Alleen was het hier slimmer gedaan: je fiets hangt in een beugel, in plaats van dat-ie normaal staat, en neemt derhalve veel minder ruimte in.

Vandaag begon regenachtig, maar de voorspellingen zijn wel aangepast dat het alleen vandaag regen zou zijn. Dat is prettig, want dan is het morgen weer droog; maar sowieso is het voor de orkaan Earl ook fijn dat het lagedrukgebied dat hier zat nu snel naar het oosten trekt, want dat duwt de orkaan verder de oceaan op, en dat is voor iedereen een goed idee, volgens mij. Toen naar het EMP (Experience Music Project) gegaan, dat samen met het SFM (Science Fiction Museum) en een erg merkwaardig gebouw zit. Daar ben ik vele uren binnengebleven, besteed aan de muzikale historie van de hele Northwest, met veel aandacht uiteraard voor de grunge-periode, Jimi Hendrix (die er opgegroeid is), etcetera. In de hal was ook een heel bijzonder kunstwerk, gemaakt uit vele, vele gitaren te zien, aan elkaar geknoopt, en van een groot gedeelte 1 snaar via moeilijke constructies geactiveerd, zodat het geheel samen ook nog eens geluid maakte. Erg apart. Het Science Fiction Musuem zit erbij, zoals gezegd, en daar heb je ook meteen toegang toe, dus daar nog even snel doorheen gelopen, maar dat vond ik een stuk minder interessant. Uiteindelijk was het al tegen 4-en dat ik naar buiten liep, kun je nagaan hoe lang ik er geweest ben! Daarna naar de waterkant gelopen, en van daaruit rondgestruind door de stad. Het is enorm heuvelig (vergelijkbaar met San Fransisco), en ik heb veel gezien, financial district, Pioneer Square, Pike Market, etcetera. Morgen ongetwijfeld spierpijn van al het geklim! Een heerlijk stuk superverse zalm gegeten aan een pier aan de waterkant, erg erg lekker. Op die Pike Market zat ook de eerste Starbucks, dus daar ben ik maar even naartoe gegaan; en nog een mooi souvenir gekocht (een mok :)). Daar zit ook een visboer, waar het verkopen van vis tot een ware circusact is vervolmaakt. Aan de buitenkant staan mannen de vis te verkopen, waarbij de vis tussen allemaal ijs ligt. Niet alleen vis, maar ook krabben enzo, overigens. Seafood in de breedste zin van het woord. En als iemand dan wat besteld, dan wordt zo’n vis opgepakt, en gegooid naar iemand achter, die het met inpakpapier en al opvangt. Zo schrijvend klinkt het suf, maar het was erg geestig alemaal. Uiteindelijk weer terug naar het hotel gelopen; waar ik dit nu bij elkaar getiept heb.

Wat linkjes:
Seattle Monorail
Pioneer Square
Seattle Center
Space Needle
Experience Music Project / Science Fiction Museum

En tot slot een linkje maar de foto’s tot nu toe. Bijschriften en lokaties volgen, maar het is nu slaaptijd, dus dat komt later.
Foto’s

Het moest er maar eens weer van komen, een grote rondreis door de USA. Er zijn ten slotte nog veel stukken aldaar die ik nog niet gezien heb, en dus moest er hoognodig weer een ‘hoek’ weggestreept worden van de landkaart. Waar ga ik precies heen? Ik begin in Seattle, en ga dan van daaruit globaal langs de Canadese grens richting Yellowstone National Park. Van daaruit door naar het zuiden, richting Salt Lake City, en dan weer terug naar het westen richting Reno, en dan vanaf San Fransisco weer langs de kust naar het noorden. Dat is al met al een behoorlijke afstand, dus het zal van mijn plan- en rekenkunsten onderweg afhangen hoeveel ik op mooie B-wegen kan rijden, hoeveel ik op de Interstates mag/moet doen, en hoe lang ik waar precies kan blijven. Ook vragen of ik bijvoorbeeld nog naar Olympic National Park wil (bij Seattle tegen de kust) of Glacier National Park (tegen de Canadese grens) zullen onderweg vanzelf beantwoord worden. Ik zie het simpelweg wel. De belangrijkste reden om het niet zo strak vast te leggen is het enorme gevoel van vrijheid dat je daardoor krijgt. En het mooie is, er is altijd wel ergens een motel dat nog plek heeft, dus reserveren is in feite niet zo noodzakelijk. Enige mogelijke uitzondering daarop is Yellowstone, maar als ik zo rondkijk, kom ik daar net -na- het seizoen aan, en is er zeker in de omliggende dorpen nog wel plek. Maar goedkoop is het er hoe dan ook niet.

De enige zaken die ik dus in fiete gereserveerd heb, zijn de volgende:
– de heenvlucht (DAL233, vertrek Schiphol 30 aug 10:15 am CEST, aankomst Seattle 11.30 am PDT)
– de terugvlucht (DAL232, vertrek Seattle 22 sep 12:55 pm PDT, aankomst Schiphol 7:45 CEST)
– mijn hotel (Inn at Queen Anne, 505 1st Avenue North, Seattle, WA 98109)
– mijn huurauto, op te halen op 2 september. Dat is eentje van het type ‘Standaard’, vergelijkbaar met Pontiac G6.

De rest is dus lekker open. Het viel me ook op dat de ‘boog’ die je moet maken om zeg maar in een zo kort mogelijke route over de aardbol heen te vliegen naar de andere kant van de oceaan behoorlijk noordelijk loopt. Op sommige flight-tracker-kaartjes heb je het eerst over Noordzee, Schotland, IJsland, Groenland, en dan heeeeeeel veeeeel Canada. Dus in feite zijn de tijden dat je boven zee vliegt in dit specifieke geval veel korter dan ik tot nu toe gewend was, het is ook ‘maar’ 7848 km vliegen, en in de praktijk is dat dus maar 800 km meer dan een vlucht Amsterdam – Atlanta. Het is maar goed dat er iemand verzonnen heeft dat je de kortste route met een touwtje op een aardbol kan verzinnen, anders was het een stuk drukker geweest!

Nog wat linkjes met leesvoer waar ik een hoop al gelezen en uitgewerkt heb:
– Google Maps met mogelijke bezoekspots
– Yellowstone National Park
– Grand Teton National Park
– Olympic National Park
– Mount Rainier National Park
– Glacier National Park

Uiteraard zal ik proberen zo veel mogelijk te bloggen en dergelijke als ik aan de andere kant van de grote plas zit, en met laptop + iPhone lijkt het me een goede mogelijkheid om jullie op de hoogte te houden van mijn doen en laten!

Vragen? Tips? Ideen? Alles is uiteraard altijd welkom aan feedback.