Georgia on my mind en de terugreis

Ha,

Inmiddels alweer lekker thuis, maar ik moet natuurlijk nog wel even het vakantieverhaal afmaken! Bij deze dus. Vrijdagavond ben ik dus aangekomen bij Dixiechick en haar husband-dear (lees vooral ook het boeiende blog). Zaterdag ben ik eerst meegeweest met het trainen van Zoe midden in de Petsmart. Echt een heel grappige ervaring; je loopt dan gewoon met hond-en-al dwars door een dierenwinkel heen. En een best stevige dierenwinkel ook! Het grappige aan zo’n puppy-training is dat het natuurlijk niet de honden zijn die daar getrained worden, maar eigenlijk worden de baasjes getrained. En dan wel dusdanig dat die vervolgens thuis alle oefeningen gaan herhalen. Een ding is zeker: een hond wordt er ontzettend moe van, maar krijgt daarvoor in ruil wel een enorme hoeveelheid snoepjes. En ik vond dat Zoe het ondanks haar reputatie nog helemaal niet zo slecht deed.

‘s Middags was het tijd om naar Macon te gaan; daar was aan de ‘Riverside Rd’ een winkelcentrum dat zowaar bijna Europees aandoet: winkels met de deuren in de gewone open buitenlucht. En er kwam zelfs muziek uit speakers! Voor mij vrij normaal om door zo’n winkelcentrum heen te lopen, maar voor sommigen een verademing! Uiteindelijk bij een hele grote Barnes ‘n Nobles een boek gekocht dat ‘1000 records you must hear before you die’ heet, een titel die veelbelovend was, en de inhoud is dat ook zeker. Er staan erg veel interessante dingen in, en dat is typisch een boek waar je een hele tijd zoet mee bent, en op heel veel manieren doorheen kunt ‘browsen’, via alfabetisch tot op genre. Leuk. Verder viel me ook op hoe ontzettend goedkoop kleding eigenlijk is in de US, of eigenlijk beter: hoe duur het hier is. Een paar Levi’s jeans kost daar ongeveer 25-30 dollar; in plaats van de minimaal 80 euro die je er hier voor betaalt, om maar een voorbeeld te noemen. Midden in een groot warenhuis bleek ook opeens een gospel-koor haar kunsten te vertonen, erg mooi! Een piano was het centrum van het koor, en voor de rest was alles a capella. Typisch iets dat je hier duidelijk niet in de V&D (het was iets vergelijkbaars) aan zult treffen :-)

Zondag heb ik een grote rustdag van gemaakt; en dit blog bijgewerkt, en zovoorts. Daar valt verder niet zoveel over te melden. Maandag is echter wel weer boeiend: toen ben ik meegeweest richting Albany; waarbij ik als taxichauffeur gespeeld heb voor Dixiechick; die op die manier opeens een heel rustige ochtendrit had. In Albany ben ik eerst even meegeweest naar de University; om vervolgens de stad te gaan bekijken. Dat had ik vorig jaar niet gedaan, en waren toch wel een paar potentieel boeiende dingen te zien; zoals het Flint RiverQuarium; een aquarium waar je op een enorm scherm mooie natuurfilms kon kijken, en uiteraard allemaal uitleg over het lokale stroomgebied van die rivier; die samen met 2 anderen uiteindelijk in de Golf van Mexico uitmond. Dat levert allemaal mooie moerasgebieden op. Verder ook veel informatie over hoe er omgegaan wordt met drinkwatervoorzieningen hieruit (daar moet je mee uitkijken, anders wordt het te droog), kortom, best interessant. Er was nog een museum/heritage met allemaal dingen over zuidwest Georgia, maar toen ik daar aankwam bleek dat overduidelijk gesloten. Toen ben ik in het parkje langs de rivier (Riverpark) gaan zitten, stuk langs de rivier gelopen, en verder heerlijk van het weer genoten. In dat park staat ook een enorm standbeeld (incluis vleugel) van Ray Charles, die uit Albany komt. Zijn opname van ‘Georgia on my mind’ is ook verkozen tot ‘state song’. Eenmaal terug heb ik de gastheer- en vrouw mee uiteten genomen bij een lokaal Italiaans restaurant, waar ze -erg- lekkere dingen hadden. Zo kreeg je sowieso al gratis (!) een enorme bak met salade en een speciaal soort brood; en was het eten verder ook bijzonder smakelijk. Al met al een goede keuze.

Dinsdag was het vervolgens zaak om mijn spullen bij elkaar te zoeken, nog even te kijken of de stoel naast mij nog steeds leeg was (jazeker!) en langzaam maar zeker naar Atlanta te rijden. Ik had nog plannen om via de Georgia Music Hall Of Fame in Macon te rijden; maar helaas. Daar was ik te lui voor :) Het inleveren van de auto ging supersnel; ik kon ‘m meteen op naar binnenrijden, dan staat er al iemand aan je deur te sjorren om de afstandsmeter op te nemen, en krijg je nog even de vraag of je ‘m vol of leeg ingeleverd hebt (leeg; nouja, bijna. Om Atlanta te kunnen halen heb ik er voor de zekerheid nog wat ingegooid; tegen de inmiddels al weer vrij lage 3.07-dollar/gallon-prijs. Omgerekend dus ongeveer 60 cent per liter. En dan die je hier prijzen die er uitzien als 1,34 euro/liter. Intrigerend verschil :-) In totaal heb ik 2941 mijl afgelegd; omgerekend dus 4733 kilometer. Best ver, als je dat zo uitrekent.

Toen ik mijn spullen uitgeladen had, het bonnetje gekregen heb doorgelopen naar de shuttle-bus; die ging vrijwel meteen weg, en dan wordt je rechtstreeks voor de Delta-terminal afgezet (de bus reed ook nog wel door naar andere maatschappijen, maar Delta neemt nu eenmaal de helft van het vliegveld in beslag; het is de grootste hub van Delta aldaar, en dat is goed te merken). Daar stonden buiten al kiosks om in te checken mocht je dit nog niet gedaan hebben. Ik kon mijn tas echter alleen binnen afgeven, dus naar binnengelopen, en omdat ik al online ingecheckt was ging dat bijzonder snel. Tas afgeven, boarding-pass + paspoort laten zien, en klaar. Door de security-check heengaan was ook een eitje; dat ging supersnel. Vervolgens heb je een volledig automatisch opererend metro-systeem om je naar de diverse ‘concourses’ te brengen, je hebt ze als T, A, B, C, D en E voor de internationale vluchten. Je kan er ook lopend komen, maar dan ben je zeker 1500meter aan het lopen, dus is er een metro aangelegd. Daar heb ik vervolgens de rest van mijn tijd doorgebracht met wachten op de vlucht. Bij de gate werd voor het instappen nog wel even mijn naam omgeroepen, dat ik me nog even moest melden. Maar dat was om mijn paspoort-gegevens nog een keer te dubbelchecken; aangezien ik deze online had ingevuld. Prima. Toen was het instappen, en bleek het sowieso al een minder volle vlucht te zijn. Dus mijn hoop op een lege stoel naast me kwam helemaal uit; die ruimte had ik. Dit keer gelukkig wel een personal-video-schermpje; het vliegtuigtype was dan ook net 1 tikje anders: een Boeing 767-400ER ipv een 300ER. De indeling is dan ook net iets anders, en je krijgt er dus dit als voordeel bij. Heerlijk. We vertrokken wat te laat, omdat er teveel kerosine aan boord genomen was, en dat leverde wat papierwerk op om dat te corrigeren. Of dat de piloot nou bedoelde dat-ie dat moest doen omdat er weer wat uitgehaald was, of omdat het totaalgewicht daardoor wat omhoog ging, dat weet ik niet precies.

We zijn redelijk westelijk gevlogen; de vliegroute liep ongeveer midden tussen Toronto en New York; om vervolgens een groot deel van het stuk boven Canada flink veel turbulentie te krijgen, zodanig zelfs dat de piloot opriep aan de stewards/stewardessen om de ‘service te discontinuen’, en zelf ook in de riemen te gaan zitten. Niet zo heel prettig; maar eenmaal boven de Atlantische Oceaan viel het gelukkig weer mee. Dit keer niet boven de 37.000ft uitgekomen, en ook weinig verschil in hoogte meegemaakt. Dat was op de heenweg wel anders, toen hebben we de 40.000ft gehaald. Ook bleek dat de helft van de tijd van de vlucht je bezig bent om uberhaupt de oceaan te bereiken; de andere helft ben je aan het oversteken. Het werd al vrij snel na het opstijgen (om 17.48 uur Atlanta-tijd) donker; om pas tegen het landen aan weer licht te worden. Aan het raampje had je dus niet zoveel :)

Grote delen van de vlucht zaten we ook midden in een wolkendek, te zien aan een wat grijzige mist. Boven Engeland werd de daling al ingezet, om op Schiphol te kunnen landen. Boven de Noordzee leverde dat weer turbulentie op; maar ik heb het daar nog nooit anders meegemaakt, dus wellicht is dat typisch voor dat gebied. We hoefden niet rond te cirkelen, maar konden meteen door. Dat wil zeggen: je maakt een bocht over Alkmaar, om zo vrij snel recht aan te vliegen voor de polderbaan. Om 7.55 uur stond ik aan de grond; en voordat je dan bij de gate bent, ben je dus een kwartier verder. Wel heel grappig om te zien hoe het boven de (3) wolkenlagen al licht was, maar dat het op de grond hier nog behoorlijk schemerde. Je kon heel mooi de lichten van de steden zien, de vlekken van licht die koplampen van auto’s achterlaten, enzovoorts. En toen was het op Schiphol weer heel snel door de douane heen, even op mijn bagage wachten, en klaar! Toen ben ik met mijn escorte nog even naar de Starbucks op Schiphol geweest, om het af te leren, en toen lekker met de trein naar huis.

Al met al een erg fijne vakantie gehad! Er komt nog een post aan met linkjes naar foto’s, kaarten op google-maps, enzovoorts. Maar dat kost even wat tijd om te maken, dus nog even geduld aub.

Mochten er nog vragen zijn, schroom niet ze te stellen :-)

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *