Het is nu op de kop af een jaar geleden dat ik een prachtige reis naar Alaska gemaakt heb. Midden in de wildernis waar ik daar heb vertoefd, is het echter wat lastig bloggen; dus dat heb ik vorig jaar gelaten. Het plan was om dat na thuiskomst allemaal te gaan doen; maar zoals dat soort dingen wel eens gaan: het komt er niet van. Nu zijn we precies een jaar verder, en zat ik met de gedachte te spelen om dag voor dag “mee te bloggen” met een jaar geleden. Dat riep ik op Twitter rond, en er vast duidelijk behoefte aan, dus dan ga ik dat maar doen!

De reis die ik vorig jaar gedaan heb, wordt ook dit jaar weer aangeboden door SNP; om dus een beeld van het totaalplaatje te krijgen, kijk dan vooral hier: http://www.snp.nl/reis/alaska/usa_alaska_avontuur

Omdat ik na afloop van mijn tocht door Alaska ook nog besloten had om een kleine week New York te bezoeken, had ik de vliegreis zelf geboekt, en niet via SNP. Reistijdtechnisch bleek dat ook een bijzonder goed idee! Maar goed, hoe verging het mij zo de eerste dag. Het begon ‘s ochtends met een hoop wind, storm en regen. We klagen nu in 2012 dat het allemaal niet zo’n beste zomer is, vorig jaar rond deze tijd was het ook niet best. Diverse vluchten werden geannuleerd, vertraagd, alles kwam voor. Dat was niet helemaal het zorgeloze begin van de vakantie dat ik voor ogen had, maar ik zou pas ‘s middags vliegen, dus wie weet. Op tijd naar Schiphol vertrokken,  bagage droppen (inchecken doen we thuis natuurlijk), en wachten tot de vlucht vertrok. Ik had 2 stoelen naast elkaar voor mezelf beschikbaar op de vlucht van Schiphol naar Seattle, en dat was erg prettig op een vlucht van -pak ‘m beet- 10,5 uur. Echter, het begon al direct met wachten op Schiphol. Daar liepen we anderhalf uur vertraging op doordat we moesten wachten om een aansluiting over te nemen, en toen moesten we wachten totdat we de lucht in konden, want er was in totaal maar 1 baan beschikbaar voor starten en landen tegelijk; baan ’27’. Kortom, met anderhalf uur vertraging opstijgen, en in Seattle niet bijster veel overstaptijd; was dat toch even afwachten hoe het zou lopen. Onderweg heb ik kunnen genieten van hele mooie uitzichten; je vliegt als je naar Seattle gaat best een erg noordelijke boog, ik kon zien dat we over Schotland, IJsland en Groenland naar Canada vlogen.

Dan steek je niet eens echt de oceaan over (dat “gevoel” ligt onder groenland), en heb je dus veel meer land onder je. Dat levert mooie plaatjes op van totaal verlaten en desolate gebieden, een mooie introductie tot Alaska. Tijdens het vliegen bleek dat dat piloten een tandje ‘bij’ kunnen zetten (kost wel meer brandstof natuurlijk); en zo was de anderhalf uur vertraging bij aankomst in Seattle teruggebracht naar een half uur. Krap, maar ik zou nog precies een uur overstaptijd hebben. Het zou te doen moeten zijn.

In Seattle aangekomen was ik op tijd uit het vliegtuig (met Economy Comfort zit je redelijk vooraan; dus kun je er snel uit), en stapte ik stevig door naar de douane. Daar was totaal geen rij, en kon ik direct door naar de douanebeambte. Die stelde bijna geen vragen, en ik hoefde enkel mijn rechterwijsvinger en camera-foto achter te laten (in plaats van alle vingers ook nog eens), dus ik gok dat ik ergens in een bestand sta, dat zet het enkel even dubbelchecken of ik niet toevallig andere vingers gekregen heb. Dat schoot dus heerlijk op; stempel in m’n paspoort erbij, en ik kon direct door naar de bagageband. U zegt: bagageband? Ja. Als je de VS binnenreist, moet je altijd -zelf- je bagage door de douane heendragen, omdat jij daar verantwoordelijk voor bent. Direct na de douane zit een afgiftepunt waar je je tas direct weer kwijt kunt zodat-ie mee kan met je aansluitende vlucht. Mijn tas kwam gelukkig als een van de eersten op de band (net 1 minuut nadat ik daar stond, erg vlot), dus snel door de volgende douanestap, en direct weer afgegeven.

Het vliegveld van Seattle (of eigenlijk Seattle / Tacoma; het ligt tussen beide steden in) heeft maar liefst 3 verschillende metrolijnen tussen alle terminals, en het toeval wilde dat ik ze alle drie nodig had om bij de terminal van Alaska Air te komen. Gelukkig zijn het van die automatische people-movers, dus dat rijdt elke minuut, en was ik daar vrij vlot. De tijd begon intussen wel een beetje te dringen, en, ik had nog geen boarding pass voor deze vlucht gekregen. Kortom, ik in de rij bij de gate, terwijl er al mensen aan het boarden waren. Maar gelukkig kreeg ik nog een boarding pass, kon ik achteraan aansluiten, en zat ik dus met een hele strakke overstap opeens in het volgende vliegtuig. Dat was wel helemaal vol, naast mij zat een gezellige man uit South Carolina die elk jaar zichzelf voor een aantal weken op een eenzame plek ergens aan een baai opsloot, en dan ging zitten vissen. Prachtige verhalen. Toen begon er al wel wat te dagen over de ontzettende ongereptheid van Alaska. Intussen was ik na zo’n lange dag wel moe; maar omdat het nog steeds licht was, merk je dat niet zo. Na een 3,5 uur ongeveer kom je dan aan in Anchorage; en was ik in Alaska! Het vliegveld daar is vernoemd naar Ted Stevens, een man die later omkwam bij een vliegtuigongeval. Daar moet je dan even niet over nadenken :) Dat was wel een heel euforisch gevoel. Ik had echter nog een uur of 3 tijd te doden totdat de rest van de groep aan zou komen (ik had aangegeven aan SNP dat ik op het vliegveld de groep zou ontmoeten), wat wel bijzonder was, omdat die al ‘s ochtends vroeg uit Amsterdam vertrokken waren. Maar hun vlucht liep via Houston (echt, wie verzint ‘t), en pas daarna naar Seattle en door naar Anchorage. Voordat de groep aankwam had ik al vrij snel gevonden waar ze precies aan zouden komen. Op een gegeven momenet kwam daar een man de aankomsthal binnenlopen, lang wit haar, muts op, en dacht ik: hmm, zou dat een van de gidsen zijn? Al snel bleek van wel; en raakten we direct in gesprek over wie hij was, etcetera. Het bleek Jay te zijn (in het echte leven bekend als John Williams, maar we noemen ‘m Jay), iemand met een zeer bijzondere levensstijl en filosofie, en die later echt de perfecte gids zou blijken te zijn voor deze tour. De Nederlandse reisleider was helaas erg ziek op dat moment; dus die probeerde, voordat de volgende dag de reis echt van start zou gaan, nog even wat uit te zieken in het hotel. Op een gegeven moment kwam de groep aan; en was het handjes schudden, maar de namen direct onthouden, dat bleek na zo’n enorm lange dag toch een lastige opgave. De eerste indruk was in ieder geval dat het een heel leuke groep zou zijn! Later kwam die voorspelling ook meer dan uit.

Toen was het zaak om onze bagage in de trailer in te laden (de maxivan waar we de reis mee zouden doen had Jay intussen voorgereden, en was toen nog schoon en wit), en koers te zetten naar het hotel. Jay had mij al gevraagd of ik wilde helpen met de uitspraak van de diverse namen, want hij had bij mijn naam al duidelijk bewezen dat dat nog wel eens een struikelpunt kon worden. Iedereen kreeg z’n toegewezen kamersleutels, en de volgende ochtend zouden we op tijd opstaan voor ontbijt en vertrek. Inmiddels was het al na 12 uur geweest, maar het was nog steeds enigszins licht. De echte zonsondergang was rond 11.30 uur ofzo geweest, maar dat gaf al wel aan dat je toch best noordelijk zit. Toen was het tijd voor een mooi stuk nachtrust.

De komende dagen wil ik zoveel mogelijk bij het echte schema blijven; en dus ook een en ander vooruit te schrijven om zo te zorgen dat jullie elke dag een mooi nieuw verhaal te lezen krijgen! Ik ben erg benieuwd naar alle reacties.