Alaska avontuur – deel 13

Dit blog is inmiddels alweer bij deel 13 aanbeland; en er zullen er nog wel een paar volgen. De totale reis duurt 20 dagen; en daarna heb ik er zelf nog een vervolg aangeplakt (daarover later meer), dus het bloggen is nog niet klaar! Inmiddels loop ik wel 1 dag achter op het originele schema. Dat is niet erg; en geeft jullie ook een rustpauze in het bijlezen ;-) Het is dus nu niet meer exact 1 jaar geleden, maar het verhaal gaat nu over 1 jaar en 2 dagen geleden; de dag van eergisteren zeg maar. Goed, terug naar Alaska.

De volgende ochtend was er wederom een erg rijk gevuld ontbijt; waar we ons weer flink te goed aan hebben gedaan. Vervolgens was het spullen inpakken, inladen in de trailer, en weer de weg op. Het was een natte ochtend; dus we waren blij dat we binnen in de auto zaten, en niet buiten in de nattigheid! Tot nu toe hadden we het steeds eigenlijk erg getroffen met het weer, en elke keer als we een buitenactiviteit hadden was het droog. Kortom, je hoorde niemand klagen.

De rit was wederom een stevige; maar gelukkig begon het wel met asfalt. We volgende de Denali Highway verder naar het oosten; totdat we bij Paxson op de Richardson Highway uitkwamen. Die was niet heel anders; maar dat is de ‘grote weg’ die vanuit Valdez (in het zuiden, aan de kust) naar Fairbanks loopt. Waarom lopen die wegen er uberhaupt? In dit specifieke geval is deze weg aangelegd als gevolgd van goudzoekerskoorts. Later zijn er nog wat wegen bijgekomen, met name in WOII, om een verbinding via het land te hebben van de ‘lower 48’ (de rest van de USA, zoals die in Alaska genoemd wordt) naar Alaska toe. Op die manier konden de luchtmachtbases in Alaska bevoorraad en versterkt worden zonder via de kwetsbare oceaan te hoeven reizen. Pas in die tijd is overigens ook Anchorage aangesloten op het weggennet (nouja “net”…) van Alaska. In totaal zijn loopt het nummer aan ‘Alaska State Routes’ tot 11, en is er 1 Route 98. Je kunt een paar rondjes creeeren en rijden (deze hele reis vormt 1 van die rondjes); maar dan ben je wel even bezig.

In het dagelijkse rijden op de weg merk je dat uiteraard ook. In Alaska worden 2 seizoenen onderscheiden: ‘winter’ (duurt 9 maanden ongeveer) en ‘construction’ (duurt de overige 3 maanden). Kortom, je komt wel een aantal maal wegwerkzaamheden tegen. De weg daarbij afsluiten is niet mogelijk; want dat betekent vaak concreet dat je complete gebieden ofwel compleet afsluit van de buitenwereld, ofwel mensen een hele dag moeten omrijden. Dus als er nieuw asfalt moet komen, of nieuwe ondergrond, of wat dan ook; dan rij je daar in feite gewoon dwars doorheen; begeleid door een zogenaamde ‘pilot car’ die je wijst waar je wel en niet moet rijden. Dat is dan wel altijd eenrichtingsverkeer, zodat op de stukken waar de auto’s op dat moment niet rijden, gewerkt kan worden. Vertraging levert het dus wel op (je moet ook niet gek opkijken als je een half uurtje stilstaat), maar je kan er wel langs. En dat is al pure winst, in feite.

Na een tijdje deze weg naar het zuiden gevolgd te hebben kwamen we in de buurt van Copper Center. Daar vlak voor ligt er een Visitors Center van het Wrangell-St. Elias National Park & Preserve. Een hele mond wol; maar dat mag ook wel, het is -groot-. Groter dan de 9 kleinste staten van de USA; groter dan Zwitserland; groter dan Nederland, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Tevens is het een van de rustigste National Parks; als er meer dan 65.000 mensen per jaar komen is het veel. Het ligt tegen Canada aan, en in Canada wordt het vervolgd als Kluane National Park and Reserve. Samen met nog 2 parken die allemaal aaneengesloten zijn is het 1 groot UNESCO World Heritage gebied; met een oppervlakte van meer dan 130.000 km2. En dat is best groot. We hebben in het Visitors Center weer een mooie park-film gekeken, een fishwheel aangeschouwd, zodat we de werking ervan goed konden begrijpen; en ook hebben we onze lunch genuttigd op de bijbehorende parkeerplaats.

Daarna zijn we onze weg vervolgd naar het stadje Chitina, waar een brug over de Copper River ligt, en je de McCarthy Road op kan rijden. Deze McCarthy road is een weg die de route volgt van een oude spoorlijn, die vroeger gebruikt werd om al het koper uit de Kennicott kopermijn te vervoeren naar de haven; zodat het verder verscheept kon worden. Deze spoorlijn is in 1938 verlaten, en in 1941 is het land overgedragen aan de staat; zodat er een weg van gemaakt kan worden. Daar hebben ze de rails en de bielzen aan de kant gegooid, en het gravelbed dat overbleef, is een beetje verstevigd, en zo was er een weg, die nog steeds in deze toestand daar ligt. Je treft zo links en rechts nog wel eens een stuk rail aan, er kan zomaar een railspijker in de weg verstopt liggen (lekke band!), en de weg is erg lastig te berijden. Het is op veel plaatsen een echt wasbord, veel bochten, kortom, niet de comfortabelste route.

Om de 95km te rijden naar het einde van de weg (bij McCarthy in de buurt) ben je dus best wel een paar uur onderweg. Bij een brug over een rivier zijn we uitgestapt en lopend naar de overkant gegaan; dat was een prachtig uitzicht! Je rijdt hier al door het park zelf heen, maar omdat het pas in 1980 officieel een park is geworden, heb je onderweg nog allemaal huisjes en ander privebezit; die dan in het park ingesloten zijn. De uitzichten onderweg zijn meer dan prachtig!

Uiteindelijk komen we aan bij de (zeer sobere) camping; de Glacier View Campground. De ondergrond was nogal rotsig, dus je moest voordat je je tent neer ging zetten eerst zorgen dat je alle stenen aan de kant gooide. Ook was het slim om niet direct naast een bessenstruik je tent op te zetten, want daar komen beren natuurlijk graag op af. Het outhouse op deze camping wilde je liever niet proberen, het gebouwtje stond al scheef, en je kreeg echt het gevoel dat het om kon vallen. Gelukkig waren er zowel 100m de ene als 100m de andere kant op ook andere outhouses, onderhouden door de National Park Service. Die wandeling hadden we er graag voor over! Al moet gezegd dat 2 groepsleden bij zo’n wandeling daadwerkelijk een beer tegengekomen zijn, die snel de bomen in dook. Dat maakt je even extra alert op dat soort momenten.

Terwijl het eten bereid werd, zijn we nog even een stukje gaan lopen richting de Kennicott River; waar een loopbrug is naar de overkant, waar je dan door kan lopen naar McCarthy en Kennicott zelf. Aan de overkant van die loopbrug zagen we wederom een beer op de weg, letterlijk. Die keek even goed rond naar wat voor vreemde wezens daar allemaal waren; we hebben ‘m mooi op de foto kunnen zetten.

Na het eten was het nog gezellig bij het kampvuur, we hadden onderweg onze wijnvoorraad weer voldoende aangevuld om daar aan bij te kunnen dragen :)

Het kaartje van deze dag (ik raad spelen met Google Maps en Streetview zeker deze episode ontzettend aan!)


View Alaska avontuur – deel 13 in a larger map