Na de eerste nacht kamperen was het op tijd opstaan. Jay houd van “Jay-coffee”, wat zoveel betekent dat het koffie is die op Nederlandse sterkte gezet wordt, en niet op Amerikaanse “oh, hier kun je doorheenkijken” sterkte. Een groot pluspunt dat door iedereen gewaardeerd werd! (En hij kwam nog bij Starbucks vandaan ook, deze filtermaling ;-)). Intussen luisterde Jan goed naar het lokale weerbericht om te bepalen wat het slimste was om die dag te gaan doen. Er werd gekozen voor het lopen van de Harding Icefield Trail; een wandeling waarin we ongeveer 1000 meter omhoog zouden klimmen langs een gletsjer. Een mooi begin dus! Omdat je onderweg niet even je koelboxen meeneemt (toch wat onhandig, de berg op), maakten we ‘s ochtends meteen een lunchpakket. Er was ook een overdaad aanwezig van allerlei trailmixen, snickers, noem maar op. Typisch allemaal bestaand uit een combinatie van chocolade en noten. Chocola voor de directe verbranding, en de noten voor het wat langere effect. Daar krijg je veel energie van als je die opeet! En energie heb je toch nodig, als je zo in ene de hoogte in gaat.

We begonnen met een autorit naar de voet van de Exit Glacier; waar we onderweg nog behoorlijk wat water tegenkwamen, er was behoorlijk wat smeltwater onderweg naar beneden, en de lokale rivier stond flink hoog. Maar we konden er nog succesvol langs; al zou het afwachten zijn hoe het aan het einde van de dag zou zijn! We parkeerden de auto’s aan de voet van de gletsjer bij een bezoekerscentrum. Daar werd afgestemd met de lokale park rangers (de gletsjer ligt in het zogenaamde Kenaj Fjords National Park; dat een groot deel van dit schiereiland omhelst) wat te adviseren zou zijn (niet in te grote groepen naar boven, om de natuur en het wild niet te veel te verstoren; maar ook weer niet met te weinig, want als je een beer tegenkomt, wil je niet met te weinig zijn). Uiteindelijk was het het makkelijkst om in 2 groepen naar boven te gaan. Jay zou als eerste gaan, met een “snellere” groep; en Jan zou daarna gaan met een wat “langzamere” groep. Onderling zouden ze contact houden met de portofoons, en hop, daar gingen we. Ik, optimistisch als ik was, vond dat ik wel in de snellere groep mee moest kunnen. Dat lukte, maar het begin was behoorlijk zwaar! Het tempo lag behoorlijk hoog; en als je dan continu flink aan het klimmen bent, merk je dat wel. En als er dan zweetdruppels in je ogen gaan prikken, is dat best onhandig. Het eerste stuk van de wandeling was flink bebost, dus bij elke bocht schreeuwde Jay “Hey, bear!” om duidelijk te maken dat er mensen aankwamen, zodat we ze niet zouden overvallen als ze per ongeluk om de hoek stonden. Aan de geuren te ruiken die we onderweg tegenkwamen is de kans groot dat ze zich daar inderdaad wat van aangetrokken hebben, en op een afstandje in de gaten gehouden hebben of we voorbijwaren, zodat ze daarna doorkonden met hun lievelingsmaaltje: allerlei soorten bessen. Op een gegeven moment kom je boven de boomgrens (die ligt in Alaska niet bijster hoog), en dan kijk je uit over enorme weidse gezichten met veel struiken, enorm veel bloemenpracht, en links en rechts nog wat sneeuw. Jawel, in juli. Sterker nog, het bleek dat een paar weken eerder die hele vlaktes nog onder de sneeuw lagen, en dat in de tussentijd de bloemen dus snel gegroeid waren. De zomer is er kort, maar krachtig, zoveel is duidelijk!

Jan moest helaas op een gegeven moment afhaken; hij was eigenlijk toch nog te ziek om zo’n wandeling te gaan maken, dus hij was genoodzaakt om in z’n eentje terug te keren; en bij te komen beneden. Dat was wel een zorgelijk moment, want hij moest dus alleen door het “beren”gebied; en Jay kreeg nu de verantwoordelijkheid voor de hele groep (16 man), wat ook niet ideaal was. Inmiddels was het al tijd geworden om onze lunch op te eten; terwijl Jay de rest van de groep naar boven gidste bleven wij wachten. Daarna konden we door het wat opener gebied meer ieder op z’n eigen tempo door verder naar boven. En toen we eenmaal boven waren, was de beloning groots! We waren natuurlijk al de hele tijds langs een gletsjer omhoog gelopen; met mooie uitzichten tussendoor, maar het uitzicht boven werd beloond met een compleet enorme ijsvlakte, die sinds de laatste ijstijd in ieder geval nooit meer ontdooid is geweest, dus niemand weet precies wat er nou onder zit. Slalommend over een pad dat soms over de sneeuw, soms over de rotsen liep kon je nog een heel eind doorwandelen richting een bepaalde hut; alwaar we allemaal op elkaar gewacht hebben. We waren er. En omdat de beloning zo ontzettend prachtig was, vergeet je alle moeite die je moest doen om omhoog te klimmen hier naar toe.

Na een tijdje daar zinloos over de ijsmassa’s uitgestaard te hebben, de altijd prachtige verhalen van Jay aanhorend (hij zat graag op z’n praatstoel; en heeft in zijn leven duidelijk de meest bizarre dingen meegemaakt), moesten we langzaam maar weer eens aan de afdaling gaan beginnen. In het begin doe je rustig aan, test je even uit hoe goed je grip is op de ondergrond, en gingen we naar beneden. Omdat je er feeling mee krijgt gaat het tempo langzaam omhoog; en als je beneden uitkomt, merk je dat je in een fors tempo doorgelopen bent. De afdaling gaat dan ook een -heel- stuk makkelijker dan de klim, zoveel was helder!

Eenmaal beneden aangekomen bleek Jan gelukkig weer wat opgeknapt; en zijn we naar Seward zelf gereden. Dat is een klein stadje aan het water, maar cruiseschepen blijken daar ook langs te komen. Wat bleek: de “Zaandam” van de Holland America Line lag daar voor anker. En dat is wel een raar gezicht, midden in Alaska zo’n enorm schip te zien liggen. Diverse mensen hebben gepind; ik heb nog een mooie muts gekocht (toch wel erg handig daar), en we hebben gekeken bij de plek waar je je zelfgevangen vis voor je kan laten fileren. Daar hingen me toch een paar grote jongens aan de haak, ongelooflijk! Everything is big in Alaska, en dat wat een waarheid als een koe.

Terug op de camping heeft Jay voor ons overheerlijke steak bereid (weer op ‘t vuur, een soort bbq-achtige contructie ontstond vanzelf); en daar was het erg geestig om te zien hoe niet iedereen het fenomeen ‘steak’ goed snapte. Well done is echt niet een optie die je ook maar wilt proberen, maar al hoofdschuddend werden er toch een paar bereid. Ik denk dat die mensen spijt gekregen hebben ;-) De groep werd steeds gezelliger; dat ging eigenlijk precies zoals je mag verwachten. De routine van het ‘in de wildernis’ kamperen bleek ook langzaam al bekender te worden, nu ging het vuur niet bijna direct uit toen iedereen z’n tanden ging poetsen bij het vuur; etcetera. Het slapen ging ook een stuk beter, ik had natuurlijk er eerder aan kunnen denken om oordopjes in te doen. En na zo’n inspannende dag slaap je vanzelf goed!

De kaart van vandaag ziet er als volgt uit:

View Alaska avontuur – deel 3 in a larger map