De volgende dag is iets minder uitgebreid te beschrijven. ‘s Ochtends bleek dat het weer wat wisselvalliger zou zijn dan de prachtige dag van gisteren, toen we de Harding Icefield Trail hebben gewandeld. Dat maakt de dag van vandaag erg geschikt om een lange boottocht te gaan maken op de Resurrection Bay. We trokken dus (na weer een lunchpakket gemaakt te hebben) naar de haven van Seward; waar we vervolgens al vrij vlot aan boord konden gaan. Er was ook een park ranger aan boord (want het gebied waar we doorheen zouden varen was wederom onderdeel van Kenai Fjords National Park) die veel toelichting kon geven op alles dat we zagen. De hoeveelheid dingen die we uiteindelijk op deze boottocht gezien hebben is echt immens; het begon met een zeeotter (met een inktvis op z’n buik – ze gebruiken hun buik als een soort van opbergplaats voor voedsel dat ze niet direct opeten, en zwemmen dus vervolgens een hele tijd op hun rug), later kwamen er zelfs orca’s voorbijzwemmen (prachtig, een heel gezin, dat met de voor orca’s typische vin van die prachtige boogjes maakte. De kapitein (die toch wel vaker zo’n tochtje maakt) kwam er zelfs hoogspersoonlijk voor uit de stuurhut om zelf ook naar de orca’s te kijken, zo dichtbij als wij ze gezien hebben zie je ze zeer zelden. Uiteindelijk zijn we via een klein stukje “echte” oceaan bij de gletsjer in de Holgate Arm terechtgekomen, waar we kennis konden maken met een gletsjer (ook weer een uitloper van hetzelfde Harding Icefield) die in zee uitmondde. Dat betekent concreet dat er dus met enige regelmaat een brok vanaf valt. Dat brok ziet er dan best klein uit; maar als je het enorme geraas en gedonder hoort waarmee dat gepaard gaat, besef je pas hoe immens groot zo’n gletsjer is. En die prachtige blauwe kleur die je steeds ziet! Het liefst zou je willen dat de boot urenlang bleef liggen daar.

In de buurt van de gletsjer drijven dan ook allemaal kleine ijsbergjes; het water zal er niet warm geweest zijn! Gelukkig zijn ze klein genoeg om geen Titanic-achtige taferelen te veroorzaken, want dat zou niet fijn zijn. Op de terugweg werden we ook nog getracteerd op een beer die een rondje op een kiezelstrandje aan het wandelen was, en, erg erg bijzonder: een bultrug die even met ons wilde spelen. Hij klapte z’n staartvin wel 20 keer op het water, en dat gaat ook met een behoorlijke kracht, en heftig geluid! Ook is het luchtgaatje waar ze mee ademen erg bijzonder om te zien; hoe daadwerkelijk het klassieke walvis-effect gewoon klopt; en er dus een vochtkrijg omhoogspuit als zo’n walvis uitademt. En bultruggen zijn -groot-. Ook zagen we nog berggeiten tegen hellingen aangeplakt staan (anders kun je het bij die beesten niet noemen, die staan op richteltjes waar je van denkt ‘euh….dat kan helemaal niet!’ Uiteraard was ook de vogelpracht enorm, ik heb nog nooit zoveel vogels bij elkaar gezien! Gelukkig waren er allemaal verrekijkers beschikbaar aan boord, zodat iedereen alles goed kon zien.

Eenmaal weer aangekomen in Seward was het weer wel wat meer betrokken; en hadden we te maken met regen die af en aan doorging. Dat maakt het kamperen toch weer heel anders; al konden we wel heel gezellig wat grote tenten snel opzetten om met z’n allen toch droog te kunnen eten. Mensen kropen deze ronde al vroeg in hun tent, en ik moest ook duidelijk nog even wat aan mijn grondzeiltje bijstellen, want anders zou een en ander binnenin toch wel nat worden, en dat was nu precies niet de bedoeling. Het is wel heel therapeutisch, regendruppels die op je tentdoek tikken.

Voor de volledigheid globaal de auto- en bootroute van vandaag:

View Alaska avontuur – deel 4 in a larger map