Na een goede nacht slapen stonden we de volgende ochtend al op tijd weer op. Na het ontbijt (dat we veelal met zaken als vruchtenyoghurt en muesli-achtige zaken regelden, en veel fruit) was het weer tijd om een lunchpakket samen te gaan stellen, want vandaag zouden we er weer op uit trekken. Al redelijk op tijd kwam de watertaxi weer aanleggen; met een enorme hoeveelheid kajaks aan boord. Die moesten allemaal worden gelost; samen met een paar gidsen/instructeurs. We zouden namelijk gaan kajakken deze dag! Hier had ik van te voren stiekem een beetje tegenop gezien, kijkende naar mijn kano-ervaringen uit het verleden (ik weet dat er nu een paar mensen zitten te gniffelen terwijl ze dit lezen; maar je moet denken aan dat het dus prima mogelijk is om met je kano op de kant van een rivier gezet te worden als er een boot met grote boeg- en hekgolf voorbijvaart). Maar goed, dit was toch duidelijk een ander verhaal: dit waren zeekajaks. Dat betekent dat ze in principe dicht zijn, en zelfs een klein roer hebben. Het is ook verstandig om een zogenaamd ‘sprayskirt’ te dragen, die je dan om je midden heendoet, en die aan de boot vastgemaakt kan worden. Er zit een ‘handvat’ aan de voorkant ervan, zodat je jezelf snel los kunt trekken voor het geval je omslaat. Dat kan, al is de kans erop bijzonder klein. De kajaks zelf zijn volledig van een hard plastic, en blijven erg goed drijven.

Eerst kregen we uitgebreid instructies over al deze zaken, en ook hoe het roer precies werkte. Degene die achterin de boot zat (we hadden 2-persoons-kajaks) had bij z’n voeten 2 ‘pedalen’ zitten, en daarmee kon je het roer bedienen, dat met touwen dan verder gestuurd werd. Dat was bij mij (vanwege m’n gewicht mocht ik achterin) nog wel een uitdaging, omdat mijn beenlengte daar eigenlijk -net- iets te groot voor was. Maar goed, met wat proppen en alles zat ik. Inschepen ging overigens gewoon op de kant zelf, je hoefde geen acrobatische toeren uit te halen op een al drijvende kano. En dat scheelde heel erg veel! Toen iedereen eenmaal zat, peddels had, werden de eerste boten het water ingeduwd. Daar blijf je dan drijven, en krijg je meteen te maken met de kleine golfjes die de zee natuurlijk altijd wel heeft. Al snel blijkt dat dat allemaal wel meevalt; en zeker als je met de punt in de wind gaat liggen is er niets aan de hand. Toen alle boten eenmaal in het water waren, gingen de gidsen zelf ook het water in met hun bootjes.

Langs de beschutting van de baai peddelden we vervolgens rustig een tijdje voort, en dat is echt werkelijk prachtig. Je ziet de meest bijzondere dieren (tot en met zeesterren aan toe) in en om het water heen, en omdat je geen motor of iets anders hebt, is het echt heerlijk rustig en sereen stil. Wat was dat ultiem ontspannen! Van alle eerdere peddel-angsten was weinig meer over, dit was puur genieten. We gingen uiteindelijk richting de zogenaamde Humpy Cove, waar aan het einde een strandje was. Daar meerden we aan; en konden we een kleine wandeling maken naar een prachtige waterval die daar naar beneden kletterde. Het was wel even uitkijken, want ik had m’n normale schoenen aan; en die hebben beduidend minder grip dan m’n wandelschoenen, en de stenen waar we overheen moesten waren behoorlijk nat.

Daarna gingen we door naar een ander kiezelstrandje aan de overkant van de baai, meerden daar aan, en gingen met een prachtig uitzicht lekker in de warme zon zitten lunchen. In de tussentijd kwam daar de watertaxi weer aangevaren, om een hele stapel kajaks en een klas met scouting-achtige kinderen (en begeleiding) af te zetten. Die gingen die middag duidelijk ook het water op. Dat was wel grappig om te zien hoe er dappere poging door de leiding gedaan werden om alle kids in het gareel te houden. Het duurde derhalve best lang voordat ze allemaal weer up & running waren. Omdat wij inmiddels al heel ‘ervaren’ waren in het instappen; werd er even overlegd onderling wie er als eerste ploeg weer zou gaan vertrekken, en dat werden wij dus. Al snel lagen we allemaal weer in het water. We zouden nog een rondje om een klein eilandje maken, en van daaruit weer terug naar de Kayakers Cove. De wind begon inmiddels ook langzaam maar zeker wat op te spelen; dus de golven begonnen nu daadwerkelijk aanwezig te worden. Langzaam werden ze steeds hoger en hoger, maar omdat we inmiddels wisten hoe we daar mee om moesten gaan, kwam dat vanzelf weer goed. Op een gegeven moment gleden de pedalen van het roer toch onder m’n voeten vandaan (oeps); en kreeg ik ze niet zomaar weer goed. Gelukkig betekent dat niet dat je compleet stuurloos bent, maar in combinatie met de wind en de golven was het niet helemaal handig. Als we dan een keer wat afdreven, kon je door wat gericht peddelen je koers weer op orde krijgen. Alleen je snelheid is er dan even volledig uit, dus het was wel hard werken. En als er dan zo’n golf van een meter hoog voorbij komt, wordt je toch wel een beetje nat. Maar we hadden lol, dus ik vond het allemaal niet zo erg.

Uiteindelijk kwamen we moe maar voldaan weer terug bij de Kayakers Cove. Daar werden alle kajaks weer bij elkaar gelegd, en kwam na een half uurtje ofzo de watertaxi weer om alles weer op te halen. Intussen hoorden we via de radio die ze allemaal bij zich hadden dat de groep die we eerder gezien hadden daadwerkelijk iemand in z’n midden had die omgeslagen was. Het was nummer 3 in het hele jaar tot nu toe; zo vertelden ze. Het was overigens 1 van de begeleiders, en niet een boot met de kinderen erin, wat ons verder wel geruststelde. Er waren ook meteen al warmhoud-folie-spullen en alles geregeld, zo konden we horen.

De rest van de middag en avond bestond uit heerlijk voor ons uitstaren over de baai heen, een boek lezen, een drankje drinken, etcetera. Heerlijk ultiem ontspannen. Deze dag had ik mijn camera niet meegenomen de boot in (de kans dat-ie erg nat zou worden was natuurlijk best aanwezig); dus niet al te veel foto’s deze ronde.

Uiteraard wel nog een klein kaartje:

View Alaska avontuur – deel 6 in a larger map