De volgende ochtend zouden we nog een mooie wandeling gaan maken naar Lost Lake; en daarvoor moesten we vroeg opstaan. Echter, het weer gooide roet in het eten. Het was de hele nacht blijven regenen, en ‘s ochtends vroeg had Jan het weerbericht gecontroleerd; en dat gaf voorlopig nog wel meer regen aan, maar later op de ochtend opklaringen. Toen is besloten om niet de wandeling naar Lost Lake te gaan, maar eerst nog wat uit te slapen; om als het droog werd de tenten enzo in te pakken (dat wil je het liefst niet als het nat is, vooral omdat we ze niet diezelfde avond direct weer op zouden zetten, maar pas een aantal dagen later). Het werd dus een ontspannen ochtend; waarbij we rustig aan ontbeten (altijd weer knap hoe Jay al het eten bijzonder goed voor elkaar had, en nooit wat weg hoefde te gooien. Eten dat niet opgegeten werd, kwam automatisch terug als soep de volgende dag, of als vlees voor op brood, of wat voor andere creatieve manier dan ook), daarna inderdaad droog de tenten in konden pakken; en onze tassen voorzien van wat extra waterbescherming in de trailer konden doen. Lunchpakketje mee, en we gingen op pad naar Lowell Point. Dat ligt iets zuidelijker dan Seward; en verder dan dat kun je niet komen. Daar hebben we een prachtige wandeling gemaakt met wat lichte klimmetjes en dalen, om uiteindelijk bij een riviertje uit te komen (de Tonsina Creek) waarvandaan het pad niet verder ging. Althans, het ging wel verder, maar het bruggetje dat over deze rivier heengelegd was, is gesneuveld. En dus kun je niet oversteken zonder natte voeten. Het hele bosgebied waar we doorheen liepen bestond ook uit regenwoud (niet tropisch; dat dan weer niet), wat zich uit doordat je enorme groene pracht om je heen hebt overal. En je zag de vissen in de rivier zwemmen; erg bijzonder. De Tonsina Creek is een speciaal soort rivier met veel gletsjersmeltwater, dus de bedding is behoorlijk breed. Overal ligt grind, en de rivier zelf meandert zich daar een weg doorheen. Op het moment dat het lente wordt; en er ontzettend veel smeltwater afgevoerd moet worden, zwelt zo’n rivier dan enorm aan tot z’n totale bedding, en droogt dan vervolgens weer heel ander op. Helemaal aan het einde was een grote wijdse vlakte die uitkeek op de Resurrection Bay; met een hele hoop verzilte bomen. Die bomen zijn 27 mei 1964 allemaal de grond in gezakt, als gevolg van de enorme aardbeving (9.2 op de schaal van Richter, dat is krankzinnig) die Alaska toen trof. Omdat de grond “soepel” was hier, trilden de bomen vanzelf de grond in. Omdat hun wortels toen opeens in zout water terechtkwamen, zijn ze helemaal verzilt, en ziet het er nu uit als een soort ghost forest. Heel bijzonder om te zien, en ook heel bijzonder om te zien wat een bizarre krachten er in de natuur komen kijken. Hier hebben we ook onze lunch opgegeten en zijn langzaam teruggelopen naar waar we de bus hadden geparkeerd. Van daaruit moesten we nog een klein stukje weer terugrijden naar Miller’s Landing, waar we om half vier verwacht werden.

Om half vier zou daar namelijk een watertaxi vertrekken, waarmee we met z’n allen naar onze volgende bestemming zouden vertrekken. Toen het bootje aankwam, was het snel met z’n allen in een soort lange ketting zorgen dat alle bagage aan boord kwam (en toen bleek ook waarom we de tassen (spat)waterdicht moesten maken; alle bagage bleef buiten op het dek liggen. Toen dat voor elkaar was snel met z’n allen aan boord, klep omhoog (er zat een soort klep voorop de boot, die op het (kiezel)strand neergelaten kon, zodat je makkelijk op- en af kon lopen zonder al te natte voeten te krijgen), en aan boord. Niet iedereen paste op het bootje, dus er zijn een paar mensen met een losse kleinere (open) boot gegaan. Aan boord was het een gezellige bedoening met radio, vriendelijke bemanning, en vlot gingen we op weg naar ons doel: de Kayakers Cove. Daar waren we gisteren met de cruise al ongeveer langsgevaren, maar het huisje dat daar staat is goed verborgen, dus als je niet weet dat het er ligt, zie je het uberhaupt niet.

Aangekomen aldaar vormden we dezelfde ketting om alle bagage weer uitgeladen te krijgen, en konden we verkennen wat voor plek we terecht waren gekomen. Een vrij grote hut, houten palen, met een ontzettend gezellige grote benedenverdieping waar iedereen aan een grote tafel kon zitten, er was een keuken, er stonden banken, er stonden ladingen boeken, spelletjes, een grote haard, noem maar op. Erg gezellig. En erboven was een grote slaapzaal waar we met z’n allen konden slapen (nouja, allen, 12 man ongeveer, 4 mensen en de gidsen sliepen in een klein bijgebouwtje). Ook liep de eigenaar of de caretaker (ik ben vergeten welke precies) er ook nog rond met z’n hond, die was bezig met een overkapping van een trapopgang soms. Of soms zat-ie gewoon over de baai uit te staren. Dat laatste zijn meer mensen gaan doen toen we ons een beetje gesetteld hadden. Het was prachtig weer geworden, in de baai kabbelde zo links en rechts een golfje, prachtige bomen, vogels, noem maar op. De ultieme rust en relaxedheid begon nu echt toe te slaan. Ik had ook mijn telefoon inmiddels opgegeven; en gewoon maar uitgezet. Bereik was er toch niet, en een horloge of wekker was gewoon niet nodig.

De omgeving verkennen was ook een interessante uitdaging; want overal was er wel iets apart gemaakt. Zo was er een gezichtje op een boom gemaakt, etcetera. Het toilet was ‘gewoon’ een outhouse, maar wel een heel bijzondere variant: als je er op de pot zat (met geisoleerde wc-bril), keek je gewoon uit over de prachtige baai. Echt ver weg lopen kon je verder ook niet; want er was dan weliswaar een paadje verder omhoog de berg op, maar het werd afgeraden om daar op onderzoek te gaan. Er zit allerlei wild in de buurt; en het werd niet geadviseerd om daar in je up een stukje te gaan wandelen. Ohja, elektriciteit was er simpelweg niet; want wie heeft er nou elektriciteit nodig! Koeling van je etenswaren doe je maar met een koelbox vol met ijs; verlichting is niet nodig, want het is pas laat donker (en anders heb je kaarsen en dergelijke). Je leert op deze plek vooral heel erg blij te worden met heel weinig. Het spreekt voor zich dat we veel plezier en goede gesprekken met elkaar hadden op de veranda, aan de eettafel, etcetera. Op de slaapzaal was het wel slim om even aan m’n oordopjes te denken; maar was het na zo’n mooie dag weer prima slapen.

Weer een kort kaart-overzichtje:

View Alaska avontuur – deel 5 in a larger map