De volgende ochtend stonden we redelijk op tijd op; en konden we gebruik maken van een enorm ontbijtbuffet. Dat was, net als het avondeten de avond ervoor, ontzettend goed geregeld. Ze wisten hier wel hoe je de inwendige mens moet versterken! Eieren in allerlei soorten en maten (gebakken, gekookt, omelet, etc, etc, etc.), worstjes, enorme salade- en fruitverzamelingen, yogurts, en veeeeel koffie. Helaas niet al te sterke (op dit soort momenten was het gemis aan Jay-coffee groot), maar hij werd wel automatisch en vanzelf bijgevuld. Kortom, daar konden we wel wat mee!
Vervolgens was het tijd om een lunchpakket samen te stellen; want we zouden die dag een mooi eind gaan wandelen. Nadat iedereen z’n spulletjes verzameld had hiervoor, reden we met z’n allen ongeveer 45 minuten terug de Denali Highway op; om daar vervolgens op een parkeerplaats de auto’s kwijt te kunnen. Het was droog, maar iedereen had wel voor de zekerheid regenkleding; hoezen voor over de rugzak en dat soort zaken bij zich. Er bleef flink wat bewolking in de lucht hangen, en met z’n bergketen als decor tijdens de wandeling wist je zeker dat er kansen waren op regen.
In het begin volgden we een zogenaamde ATV-track; waar je dus gemakkelijk kon lopen. We liepen boven op een soort heuvelrugje langs; waardoor het allemaal uitermate ontspannen liep. Hier was het vooral zaak om op het pad te blijven wandelen. Op een gegeven moment houdt het pad op; en wandel je verder de toendra op. Dat was ook hier duidelijk wel een heel apart gevoel; want de grond veert helemaal. Het is wat veenachtig waar je overheen loopt; en dat komt met name omdat het water dat er is, niet weg kan, omdat de grond daaronder hard bevroren is (permafrost). Ook betekent dat dat bij het ontdooien in de lente de grond wat uitzet; en dat je dus allemaal ‘pollen’ krijgt die uitsteken boven het grasland. Dus je moest wel goed uitkijken waar je je voeten neerzette!
Op de toendra was het juist ook zaak om zoveel mogelijk uit te waaieren, en niet met z’n allen achter elkaar te blijven lopen; ook om weer te zorgen dat we zo min mogelijk aan natuur zouden beschadigen. Onderweg tref je dan de prachtigste vergezichten aan, een meertje af en toe, en zo ging het maar door met alle pracht. Uiteindelijk kwamen we bij een bergje aan, waar ze nog even stevig naar boven mochten klimmen, en we bovenop die heuvel (nouja, eigenlijk bovenop een soort pas, het was het laagste hoge punt daar om verder te komen) onze lunch konden gaan verorberen. Daar waren we ook wel aan toe! Het uitzicht vanaf daar was wederom verbluffend te noemen. In de verte zie je de gletsjers weer naar beneden komen, veel kleuren, en van regen hadden we eigenlijk geen last gehad.
Dat laatste zegt overigens niks, want het weer juist specifiek in dat stuk van Alaska is ontzettend veranderlijk. Ze zeggen daar ook wel: als het weer je niet bevalt, wacht 15 minuten of rij 15 mijl verderop; en het is anders. En dat allemaal omdat je tegen een stevige bergketen aangeplakt zit.
Na de lunch splitste de groep zich op in 2 stukken; de eerste helft zou de kortere route terugnemen, en de tweede groep zou om de berg waar we naast gelunched hadden heenlopen; en dan via een omtrekkende beweging weer aansluiting zoeken bij de eerste groep. Ik koos ervoor om de ‘lange’ route te lopen; want het liep allemaal lekker en prima; dus ik kon nog best wel wat hebben. We begonnen met een vrij stijle afdaling; waar je, als je beneden staat en omhoog kijkt, denkt: jamaar, waarom zijn we niet gigantisch naar beneden gegleden? De ondergrond op dat stuk bestond allemaal uit losse stenen, die in grote hoeveelheden bovenop elkaar lagen; grote potentie tot glijpartijen. Maar dankzij schoenen met veel grip kom je daar dus zonder problemen overheen naar beneden. En uiteraard moesten we een stukje verderop weer aardig omhoog, maar de uitzichten waren veel waard.
Onderweg kom je ook de meest rare dingen tegen, zoals een half in de grond verdwenen gewei, een paar onderdelen van een compleet karkas van een caribou; uiteraard ook vele levende caribou, veel sporen die je kon volgen, etcetera.
Al vrij snel kwamen we de andere groep weer tegen, en trokken we gezamenlijk verder door weer terug richting de plek waar we de auto’s geparkeerd hadden. Langzaam maar zeker begon zich weer een pad te vormen. Echter begonnen ook langzaam maar zeker een paar wolkenpartijen flinke dreigingen los te laten op ons; en hebben we een paar druppels meegepikt. De echte buien vielen gelukkig letterlijk naast ons, je kon het op een paar honderd meter afstand behoorlijk flink zien regenen, maar wij bleven eigenlijk gewoon droog. En toen terug naar de auto; wachten totdat iedereen binnen was, en moe maar voldaan de rit terug naar Tangle Lakes aanvaarden.
We konden daar gelukkig weer heerlijk douchen; na zo’n dag had je daar wel behoefte aan. En vervolgens hebben we ‘s avonds weer ontzettend lekker zitten bunkeren (dat lukt na zo’n wandeldag; we gokken een km of 21 in totaal), en moest de karaoke uiteraard weer goed uitgeprobeerd worden. Moe maar voldaan gingen we slapen.
Het kaartje van vandaag:
View Alaska avontuur – deel 12 in a larger map
Bedankt ook weer voor deze dag Wietse, lijkt me een heel aparte gewaarwording dat lopen op permafrost, is ook iedere maand weer anders neem ik aan, de laag met water wordtsteeds dikker, tot de winter weer invalt