Ha,

Vandaag de hele dag doorgebracht in Memphis, waar ik allemaal musea en aanverwanten bezocht heb. Het begon met het Stax-museum, gevestigd op de plaats waar ooit de fameuze opnamestudio’s waren, waar alle grote (en kleine) Stax-artiesten hun soul-songs op hebben genomen. Erg veel boeiende informatie over het reilen en zeilen van dit label, hoe het ontstaan is, hoe het ten onder gegaan is, welke artiesten er allemaal op gezeten hebben, etcetera.
Met name de ondergang is een heel triest verhaal, eigenlijk. Eerst was er in ’68 een grote tegenslag toen er 3 vreselijke dingen tegelijkertijd gebeurden: bij het ongedaan maken van een deal met Atlantic Records bleek dat er in het contract kleine letters stonden die zorgden dat alle rechten op alle opnames bij Atlantic bleven, en er was dus geen backcatalogue. Als tweede stortte Otis Reddings vliegtuig neer, zodat hij en 4 andere Stax-artiesten tragisch verongelukten, en tot slot was dat ook het jaar waarin Dr. Martin Luther King Jr. vermoord werd, op een plek waar veel van de Stax-artiesten ook verbleven. Zo gemengd van cultuur als Stax was, dat kon toen niet meer, de sfeer in het rassenconflict was nogal veranderd. Later in de jaren 70 is het weer goedgekomen, en heeft bijvoorbeeld een Isaac Hayes behoorlijk wat geld binnengehaald. Zoveel zelfs dat die ook met een auto flink gepimpt met goud rond mocht rijden. Die stond er dan ook; maar helaas, geen foto’s. Dat mocht niet :) Halverwege de jaren 70 bleek de distributiedeal die ze met CBS afgesloten hadden toch opeens vanuit de CBS-kant diskutabel; en stopte de geldstroom, ondanks de nummer 1 hits die binnen bleven stromen. Zoveel zelfs dat de boel uiteindelijk volledig bankroet gegaan is. Het gebouw is uiteindelijk eind jaren 80 gesloopt (het was verlaten, en stond op instorten), maar na vele protesten en acties is er eerst een landmark gekomen, en nu dan een echt museum. Speciale highlights waren er verder over Otis Redding en Ray Charles; niet de kleinste namen natuurlijk. Kortom, hier was ik zomaar een paar uur kwijt om van dit prachtwerk te genieten.

Daarna doorgereden (je kon ook weer de shuttle nemen, maar het parkeren was gratis op deze lokaties, en dan is zelf benzine verstoken toch wel zo prettig, kwa flexibiliteit) naar de beroemde Sun Studio’s. Deze zijn nog helemaal authentiek; en ook de (oude) aanwezige opnameapparatuur werkt gewoon nog. Je kan er dan ook, als je zou willen, zelf dingen opnemen. En de tourguide z’n band heeft er ook een CD opgenomen, hij kon niet nalaten dat even goed te pluggen :-) Grote namen die onder andere daar hun CD’s hebben opgenomen zijn natuurlijk Elvis Presley, Johnny Cash, Carl Perkins, maar ook bijvoorbeeld U2 heeft 3 nummers van het album Rattle and Hum opgenomen aldaar. Erg boeiend om te zien hoe de wandbekleding op de foto’s overeenkomt met de wandbekleding zoals die er nu nog steeds is.

Toen was het tijd voor een frisse neus, en ben ik met de monorail naar Mud Island gegaan, een eiland in de Mississippi. Daar was ook nog weer een museumpje over de geschiedenis van de rivier, maar dat was niet zo heel erg boeiend. Wel heerlijk om op een bankje onderuitgezakt naar de rivier en uiteindelijk de zonsondergang te staren. Toen lekker gegeten (een of andere wrap met van alles erin; en daarna een chocolade-toetje waar ik behoorlijk vol van zit :-)), en nu tijd om in het motel de rit van morgen voor te bereiden (waar ga ik langs; enzo). Want morgen is het tijd om af te zakken naar het zuiden; we zullen zien hoever ik kom.

En als altijd: reageren mag best, ik bijt niet :) Ik ben wel benieuwd wie dit allemaal lezen, namelijk.

Ha,

Ik ben vandaag in rap tempo naar Memphis gereden; de 200 mijl die mij voor de boeg lagen heb ik in een uurtje of 3,5 gereden (is gemiddeld 60 mijl per uur; dat klopt wel ongeveer; lang leve de cruisecontrol…), heb mezelf in de lokale Super-8 ingecheckt, en ben meteen de weg weer opgegaan om Graceland te bezoek. Elvis is alive! Het huis is naar mijn mening best smaakvol ingericht; ondanks dat het wat overdreven is om je wastafel met goud te bekleden, en een 15-voet-lange bank in je woonkamer neer te zetten :) Maar het ziet er allemaal wel comfortabel en praktisch uit, iets wat je bij bijvoorbeeld de adel van weleer en kastelen enzo allemaal wat minder snel bedenkt. Ik vond het best interessant in ieder geval om te zien hoe deze man zijn huis en leven ingericht had. Enige jammere is dat mijn camera-batterij na 2 foto’s helemaal leeg was… Dat wist ik gister al, maar straal vergeten om op te laden. Dat werd nu afgestraft.

De auto-verzameling was bizar; echt ontzettend mooie jaren 50-werkjes stonden er tussen. De jaren 70-varianten vond ik dan weer minder mooi; die zijn me te hoekig. Maar een paarse cadillac-cabrio..pfoe. Je kunt er 2 normale auto’s in kwijt, kwa lengte, maar dat moet je er dan maar voor over hebben :) En hij had ook 2 eigen vliegtuigen; voor de volledigheid.

Daarna terug naar het motel (ohjee, midden in de rush-hour; dat werd filerijden), omdat er was aangekondigd dat er shuttles zouden rijden naar Beale St enzo, en dat leek me parkeertechnisch wel handig. Om 7 uur dus de shuttle genomen die kant op (dat bleek gewoon een busje op afroep te zijn), en daar rondgedwaald om wat te eten (southern fried catfish; best aardig), en ook weer allemaal bandjes uit te checken die optraden. Beale St is een compleet voetgangersgebied op vrijdag- en zaterdagavond; en dat draagt zeker bij tot de gezelligheid. Dit voelde 10 keer beter dan het vergelijkbare gebied in Nashville. Ook de muziek was nu zwart, in plaats van wit (soul, blues, etcetera ipv country, country en country). Nouja, bijna dan. Er was ook wel meer (wit) rock-gitaargeweld te vinden, het geheel was in feite een leuke mix.

Tot zover uw live-verslaggever van de gebeurtenissen die W. allemaal meemaakt :-)

Was de 7e president van de USA (toen nog bestaande uit een staat of 26, er zijn er onder zijn bewind 2 bij gekomen), en had een optrekje in de buurt van Nashville, TN. Toen nog echt extreem westelijk gelegen in het land; nu is dat lastig voor te stellen. De man wilde altijd graag General Jackson genoemd worden, heeft wat oorlogjes uitgeknokt met Britland, en was succesvol katoenboer. Al met al genoeg reden om een flink huis neer te zetten op wat nu ‘The Hermitage’ heet, een minuut of 20 hiervandaan. Erg interessant om meer te weten te komen over die periode in de geschiedenis van de USA, en over hoe zo’n katoenplantage vroeger nou gerund werd, enzovoorts. Uiteraard is een onvermijdelijk onderdeel hiervan de slavernij; de man hield er op een gegeven moment een stuk of 120 op na, en dat was in de wijde omtrek een enorm record. Typisch ook is dat over zijn leven natuurlijk alles maar dan ook alles gedocumenteerd en teruggevonden is, maar dat je voor de verhalen over de slaven die er leefden, elke korrel zand van het -nogal- grote terrein om moet keren in de hoop iets op te graven dat wat informatie geeft. Intrigerend is ook de schadevrije manier waarop hij de Civil War doorgekomen is: de noorderlingen vonden dat hij een goede president geweest was – vriendjes blijven, en de zuiderlingen vonden dat-ie een goede plantage-eigenaar was – vriendjes blijven. Uiteindelijk ben ik toch wel flink wat uur daar vandaag geweest, om ook zelf een bolletje katoen te plukken (het is best zacht, als je de zaden eruithaalt), het huis en alle dingen eromheen te bewonderen. Daarna wou ik nog naar de Belle Meade plantation gaan, maar daarvan was de ingang spoorloos… of ik keek gewoon met mijn neus. Wel een erg mooie wijk, dat Belle Meade. Allemaal mooie optrekjes, oprijlanen, bomen, heuvels, etcetera. Zoals in de film, maar dan echt :)

En over film gesproken..ik bedacht me dat het wel een leuk idee zou zijn om eens een Amerikaanse bioscoop aan de binnenkant te bekijken, en dat was snel geregeld. Zodoende ben ik na een ove(r/n)heerlijke lasagna een bioscoop binnengewandeld, die maar liefst 20 zalen had, en geen stoelnummering, wel heel veel beenruimte en zitcomfort, kortom, prima. Vooral omdat er maar 10 mensen waren die mee wilden knokken om die plaatsen, dus dat was goed te doen. Film van eerste keus draaide helaas niet (de nieuwe van de Coen brothers), dus toen voor ‘Righteous Kill’ gegaan, met Al Pacino in een meesterlijke rol. Verder is de film niet superdesuperbijzonder, maar de plotwending aan het einde is onverwachts genoeg om hem wel positief te beoordelen.

Morgen is het tijd voor de rit naar Memphis, ik ga zo eens verzinnen of ik dat via de grote weg wil gaan doen, of dat ik een binnendoor-route probeer te verzinnen. Maar sowieso is het binnen 1 dag ruimschoots te doen om daar aan te komen :)