Was de 7e president van de USA (toen nog bestaande uit een staat of 26, er zijn er onder zijn bewind 2 bij gekomen), en had een optrekje in de buurt van Nashville, TN. Toen nog echt extreem westelijk gelegen in het land; nu is dat lastig voor te stellen. De man wilde altijd graag General Jackson genoemd worden, heeft wat oorlogjes uitgeknokt met Britland, en was succesvol katoenboer. Al met al genoeg reden om een flink huis neer te zetten op wat nu ‘The Hermitage’ heet, een minuut of 20 hiervandaan. Erg interessant om meer te weten te komen over die periode in de geschiedenis van de USA, en over hoe zo’n katoenplantage vroeger nou gerund werd, enzovoorts. Uiteraard is een onvermijdelijk onderdeel hiervan de slavernij; de man hield er op een gegeven moment een stuk of 120 op na, en dat was in de wijde omtrek een enorm record. Typisch ook is dat over zijn leven natuurlijk alles maar dan ook alles gedocumenteerd en teruggevonden is, maar dat je voor de verhalen over de slaven die er leefden, elke korrel zand van het -nogal- grote terrein om moet keren in de hoop iets op te graven dat wat informatie geeft. Intrigerend is ook de schadevrije manier waarop hij de Civil War doorgekomen is: de noorderlingen vonden dat hij een goede president geweest was – vriendjes blijven, en de zuiderlingen vonden dat-ie een goede plantage-eigenaar was – vriendjes blijven. Uiteindelijk ben ik toch wel flink wat uur daar vandaag geweest, om ook zelf een bolletje katoen te plukken (het is best zacht, als je de zaden eruithaalt), het huis en alle dingen eromheen te bewonderen. Daarna wou ik nog naar de Belle Meade plantation gaan, maar daarvan was de ingang spoorloos… of ik keek gewoon met mijn neus. Wel een erg mooie wijk, dat Belle Meade. Allemaal mooie optrekjes, oprijlanen, bomen, heuvels, etcetera. Zoals in de film, maar dan echt :)

En over film gesproken..ik bedacht me dat het wel een leuk idee zou zijn om eens een Amerikaanse bioscoop aan de binnenkant te bekijken, en dat was snel geregeld. Zodoende ben ik na een ove(r/n)heerlijke lasagna een bioscoop binnengewandeld, die maar liefst 20 zalen had, en geen stoelnummering, wel heel veel beenruimte en zitcomfort, kortom, prima. Vooral omdat er maar 10 mensen waren die mee wilden knokken om die plaatsen, dus dat was goed te doen. Film van eerste keus draaide helaas niet (de nieuwe van de Coen brothers), dus toen voor ‘Righteous Kill’ gegaan, met Al Pacino in een meesterlijke rol. Verder is de film niet superdesuperbijzonder, maar de plotwending aan het einde is onverwachts genoeg om hem wel positief te beoordelen.

Morgen is het tijd voor de rit naar Memphis, ik ga zo eens verzinnen of ik dat via de grote weg wil gaan doen, of dat ik een binnendoor-route probeer te verzinnen. Maar sowieso is het binnen 1 dag ruimschoots te doen om daar aan te komen :)

Ha,

Nashville levert gemengde gevoelens op. Aan de ene kant is het overduidelijk dat ze zich Music City noemen, en daar ook ontzettend veel mee proberen te doen, maar aan de andere kant had ik stiekem een wat bredere invulling van het begrip ‘music’ gehoopt dan alleen maar country, weliswaar in alle soorten en maten, maar het blijft enkel country, country, country, en nog eens country.

Kwa organisatie is het ook een intrigerende stad. Downtown heb je dan een paar straten waar de look & feel ‘protected’ zijn, en dat zijn de straten met alle barretjes erin, waar elke jojo met de banjo ‘s avonds en overdag ook aan het optreden is. Maar die panden zelf, ze mogen dan beschermd zijn, een beetje ‘vergane glorie’-gevoel krijg je er wel bij. Veel dichtgetimmerde bovenetages; een likje verf kan geen kwaad, dat soort dingen. En overal wel schreeuwerig Neon. En als je dan naar binnengeglipt; zo’n bandje meepikt, en weer naar buiten gaat, en je doet dat een paar keer, dan voelt het een beetje als ‘is dit het nou?’. Je kunt overigens wel prima eten, dat moet gezegd. En het uitzicht wordt nog wel ‘opgeleukt’ met het een en ander aan wolkenkrabbers; dus om dat nou ‘beschermd’ te noemen… parkeren gaat prima, er zijn 545426244264246 parkeergarages, maar je betaalt je wel blauw. Maar goed, dat hoort erbij, bij een grote stad, dus dat doen we dat maar :)

Wat wel verder interessant en boeiend was is dat ik gisteravond naar de Grand Ole Opry ben geweest; die een Bill Monroe-memorial deden. Bill Monroe wordt wel de ‘uitvinder’ van de bluegrass-stroming genoemd, en er waren gisteravond maar liefst 8 bands die elk een kwartier radiouitzending mochten opvullen; bij elkaar dus 2 uur show. Die Grand Ole Opry is een show die al vanaf heul vroeger (ik meen 1927 ofzoiets) dingen de AM-ether inslingert, en waar alle grote country-helden van vroeger en nu op het podium komen te staan. Daar zaten in dit geval hele oude knarren tussen (iemand van 83, die nog met z’n boots en stetson (en nog net niet een rokend pistool) en steelguitar het podium op komt strompelen, maar wel een stevig stukje speult), tot en met heel jong spul, dat net helemaal de (country-)wereld aan het veroveren is. Maar het geheel was wel bijzonder commercieel te noemen. Alle tekst tussen de optredens door bestond ofwel uit een reklamespot, ofwel uit een voorgelezen reklame door de presentator van dienst. En alle microfoons voorzien van ‘WSM Grand Oly Opry’-banners, enzovoorts.

Vandaag ben ik verder ook nog de Country Music Hall of Fame en bijbehorend museum ingeweest, net als het Ryman Auditorium. Die laatste plek is de oude huisvesting van de Grand Ole Opry voordat ze verhuisd zijn naar een eigen (zeer commercieel uitgevoerde) Opryhouse op Opryland. Dat museum was wel interessant; daar is het hele ontstaan van vroeger tot nu in beeld gebracht; maar wel heel duidelijk met een country-focus. De hele folk-hoek is nogal onderbelicht (sowieso in deze stad), zodat bijvoorbeeld de Dylans van deze wereld nauwelijks aan bod komen (1x in een televisie-moment dat-ie te gast is in de tv-show van Johnny Cash en dat ze samen een liedje speul’n), net als allemaal andere helden die meer in de folk-hoek liggen.

Al met al, dus gemengde gevoelens over deze stad.

Hoi allemaal,

Ik ben inmiddels gearriveerd in Nashville, maar heb in de tussentijd niet bijster veel gezocht naar internet (en dus ook niet gevonden). Hier staat er weer een oud barrel bij de receptie (nouja, adt moet het voorstellen…het is niet veel soeps, maar goedkoop :), dus dat misbruiken we dan maar even.

Goed, ik was gebleven bij mijn laatste avond Atlanta. De volgende dag kon ik om 14.30 uur mijn auto ophalen op het vliegveld; en moest ik om 12.00 uur uitchecken uit het hotel. Dat werd dus een beetje uitslapen; spulletjes bij elkaar pakken, en langzaam maar zeker richting marta-station, om de trein naar het vliegveld te pakken. Dat ging allemaal nogal voorspoedig, dus was ik ruim van te voren aanwezig. Toen maar gewoon lekker op een bankje in het zonnetje gezeten, kijken naar opstijgende vliegtuigen (en dat zijn er nogal wat….). Toen stond ik stipt op tijd bij de balie van Alamo, deze ronde. Die probeerden me natuurlijk nog weer allemaal extra’s aan te smeren, maar daar heb ik voor gepast. Toen met de bus naar de verhuur zelf, waar het 1 grote gecombineerde toestand was tussen Alamo aan de ene kant en National aan de andere kant. Ik vond het maar verwarrend. Verder was het vorige keren zo dat je dan bij een balie je kenteken doorkeeg, en waar het ding geparkeerd stond. Niets was nu minder waar: je liep naar de categorie die op jou van toepassing was, en dan pak je maar een auto. Voor de zekerheid dat nog even binnen nagevraagd, maar zo werkte het echt. Raar, maar ok. Bij de afdeling ‘compact’ was het makkelijk kiezen: op deze plek stond er maar liefst 1tje. Een Pontiac G5, antraciet. 2-deurs, en met een enorme spoiler achterop. En een nummerplaat wederom uit een staat waar ik nog niet geweest ben (en wellicht ook niet ga komen, dat weet ik nog niet): Florida. Het moet allemaal niet gekker worden :) Er was meer dan genoeg been- en hoofdruimte, cruisecontrol, airco, etc, alles erop en eraan. Daar maar mee gaan rijden, en dan kom je in het woud van wegen rond het vliegveld van Atlanta terecht. Horror! Ik wilde een hele slag naar het noorden maken, kijken of ik Chattanooga zou kunnen halen die dag; ondanks dat het natuurlijk al relatief ver in de middag was. Ik de snelweg op; dat ging prima. Maar voordat ik het doorhad zat ik op een ‘exit only’ rijstrook, en kon ik er alleen nog maar weer af. Oeps. Het was een hele rare plek, dus echt keren wilde niet, dus maar een beetje gaan rondcirkelen. Dat werk meer rondcirkelen, en nog meer…en nog meer… ik was het spoor een beetje bijster. Totdat ik doorhad dat ik langzaam maar zeker ook richting het noorden ging, omdat ik stomgenoeg stationsnamen van Marta-stations herkende. Op een gegeven moment kreeg ik ook weer grotere en bredere wegen te pakken; en vanzelf kwam ik ook weer bij de snelweg terecht. Die weer opgereden, en toen stevig door naar het noorden. Chattanooga heb ik nog gehaald, gelukkig. Daar een motel opgesnord, en vervolgens wat gegeten bij een Applebee’s, of iets vergelijkbaars. Niet slecht, niet duur, en dichtbij. Kortom, prima.

Vervolgens de volgende dag besloten de omgeving wat te verkennen, want daar waren toch wel een paar dingen die meer dan de moeite waard zijn, zoals de ‘Ruby Falls’, een waterval van een meter of 40-45 hoog, die -binnenin- een berg zit (de zgn. Lookout Mountain). Heel erg bijzonder, en erg indrukwekkend en mooi om te zien. Ook ben ik nog naar zgn Rock City gegaan. Dat heeft echter niets met gitaargeweld te maken, maar met stenen. Er lag een rotstuin ook verderop bovenop die berg, en die was -erg- mooi aangelegd, met allemaal aparte planten, en een uitzichtsplateau waarvandaan je 7 staten kunt zien: Georgia, Tennessee, North Carolina, South Carolina, Alabama, Kentucky, Virginia. Das best veel. Een belangrijk punt ook tijdens het uitvechten van de Civil War. Toen ben ik downtown Chattanooga gaan verkennen, met allemaal oude en nieuwe bruggen over de Tennessee River, en ook het beginpunt van de vreselijke Trail of Tears. Heel zuur, het monument dat daar aan gewijd is, is alweer enige tijd stuk, kapot, etcetera. En het repareren heeft duidelijk niet de hoogste prioriteit…jammer. Toen een restaurantje daar opgezocht, en ook daar weer goed gegeten. De tank nog even volgegooid (vlak bij mijn motel was een tankstation met benzine, altijd handig. Je ziet onderweg wel -erg- veel gasstations die benzineloos zijn (plastic zak over de vulslang heen), maar er zijn er als je zoekt ook wel genoeg te vinden waar je gewoon kan tanken. Ik heb dat nu 2x gedaan, 1x voor 3.99/gallon, en 1x voor 3.49/gallon. Dat valt dus ook nog wel mee, de 4-dollar-grens is nog niet overschreden :)

De volgende dag (gisteren dus) ben ik vanuit Chattanooga naar het oosten gereden, om via Cherokee National Forest naar de Cherohala Skyway (zoek maar op google maps) te rijden. Die was -zeer- indrukwekkend. Het heeft 30 jaar geduurd om het ding aan te leggen, er zijn ontzettend veel tax dollars ingestoken, maar ik vond het prima er over heen te mogen en kunnen rijden. De bomen beginnen al heel duidelijk een herfst-deken over zicht uit te spreiden, met als gevolg dat het erg erg, erg, erg fraai uitziet allemaal. Veel gestopt, veel plaatjes gemaakt, erg genoten. Klaar met die rondrit (in totaal toch wel een 250 mijl ofzo, dat viel niet tegen) ben ik in Athens, TN uitgekomen. Daar weer snel in de buurt wat gegeten.

Vandaag ben ik vanuit Athens, TN weer via binnendoorweggetjes naar Nashville toegereden; en daarbij de tijdszonegrens van Eastern naar Central gepasseerd. Het grappige is dat ik onderweg geen enkel bord ben tegengekomen dat dit aangaf; ik zag op de kaart dat het zo was aan de plaatsnamen die ik onderweg tegenkwam. Bij Murfreesboro had ik de binnendoorweggetjes wel gezien, en ben ik via de interstate doorgereden naar Nashville, alwaar ik nu vanmiddag een motel voor 3 nachten geregeld heb; en ik de komende dagen dus Nashville onveilig ga maken.

Later wil ik overigens nog routes op google maps aangeven, foto’s bijplaatsen, en meer van dat soort zaken; maar dat komt waarschijnlijk pas als ik weer thuisben. Dus dan moeten jullie het verhaal dan nog maar een keer doorlezen, haha.

Reacties zijn zeer welkom (dank, reageerders, als je dat al gedaan hebt! Leuk!); je mag ze ook mailen als je dat niet via de blogspot wilt doen, uiteraard.